| |
Εξαντλημένος απ’ τους κόπους θέλω να κοιμηθώ,
Ξεκούραση να βρω μες στο κρεβάτι αναπαυτικό,
Μα μόλις ξαπλώσω, αμέσως τον δρόμο ξεκινώ,
Μέσα στα όνειρά μου προς το στόχο μου μοναδικό.
Τα όνειρα και τα αισθήματά μου γίνονται κομμάτια,
Σ’ εσένα έρχονται – κοπάδι των προσκυνητών,
Σέρνονται με τα κουρελιασμένα τους ιμάτια,
Και βλέπουν το σκότος με μάτια τυφλών ποιητών.
Με βλέμμα επιμελημένο της καρδιάς και του νου,
Σε ψάχνω μες στον ζόφο, τυφλοελεεινός,
Και φαίνεται λαμπρή η σκοτεινιά,
Όταν εκεί εισέρχεσαι ως ίσκιος φωτεινός.
Δεν θα βρω ησυχία από των έρωτα μοναδικό.
Ημέρα-νύχτα είμαι στον δρόμο τον ανηφορικό.
[I]Σαίξπηρ; Όχι! Φράνσις Μπέικον[/I]!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
