| |
Το σκοτάδι σαλεύει ψηλά στο ταβάνι
Σα βλάκας τη ζωή μου χρεώνω
Μοναχά πια δε ξερώ τι στ' αλήθεια με πιάνει
Κι ότι αγαπάω συνάμα πληγώνω
Πώς να γλιτώσω απ' τη μιζέρια μου
Τρεις η ώρα που ανασταίνω από τη νύχτα
Τα περασμένα, γερασμένα καλοκαίρια μου
Ξαπλώνοντας απλά από συνήθεια
Η σκέψη σου μ' αρπάζει απ' της μοναξιάς την αγκαλιά
Στα μονοπάτια του ύπνου μ' οδηγάει
Συμπληρώνει της μοίρας τα μεγάλα κενά
Με κάνει νύχτα και στη νύχτα με σκορπάει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
