| |
Ύστερα από τρεις μήνες αποτυχημένων προσπαθειών να βρω κάποια δουλειά, με πήραν σ’ ένα εργοστάσιο σαν ανειδίκευτο εργάτη. Όπως και η άλλοι συμπατριώτες μου από την πρώην Σοβιετική Ένωση, αντιμετώπισα όλες τις δυσκολίες προσαρμογής του επαναπατριζόμενου στο - όχι και πολύ φιλικό - εργατικό περιβάλλον.
Σαν φωτεινή ακτίνα σ’ αυτόν τον άψυχο κενό της αβάσταχτης καθημερινότητας, ήταν μια νέα ελκυστική γυναίκα την οποία έλεγαν Χριστίνα και η οποία εργαζόταν στο τμήμα πωλήσεων του εργοστασίου. Πόσο πολύ διακρινόταν η Χριστίνα απ’ τους άλλους με την συμπεριφορά της! Όχι μόνο απέναντί μου, αλλά και με όλους τους άλλους συμπατριώτες μου που δούλευαν στο εργοστάσιο! Εκείνη ξεχώριζε σε όλα, σαν να είχε για έμβλημα στη ζωή της το: «Αν όλοι, εγώ όχι». Αν όλοι ήταν υπερβολικά ομιλητικοί, γελούσαν πολύ και χωρίς αιτία ή εκνευρίζονταν εύκολα και για το τίποτε, η Χριστίνα ήταν ήρεμη και σοβαρή, ήταν ανοιχτόκαρδη και χαμογελαστή. Όμως στις δύσκολες καταστάσεις έδειχνε σύνεση και τέτοια λογική, τα οποία ήταν ικανά να αφοπλίσουν οποιονδήποτε άντρα. Αν οι άλλες γυναίκες κρατούσαν το τσιγάρο σαν σύμβολο το οποίο αποδείκνυε, ότι δεν έχουν αίσθημα κατωτερότητας, εκείνη δεν κάπνιζε γιατί δε χρειαζόταν εξωτερικά γνωρίσματα, αφού απ’ αυτήν ανάβλυζαν η ανεξαρτησία και η σιγουριά.
Αλλά περισσότερο απ’ όλα με τραβούσε στη Χριστίνα μια ιδιότητα, η οποία στον μάταιο και φλύαρο αιώνα μας έχει γίνει σπάνιο γυναικείο στολίδι. Είχε το ταλέντο του συνομιλητή. Η συζήτηση μαζί της προχωρούσε πολύ εύκολα και ευχάριστα. Ανυπόκριτο ενδιαφέρον στα μάτια της και έξυπνες ερωτήσεις διέγειραν την ευγλωττία μου, αν βεβαίως μπορούν να χαρακτηριστούν με αυτήν τη λέξη τα δικά μου σπαστά ελληνικά. Όταν έκανα λάθη εκείνη με διόρθωνε και αυτό καθόλου δε με έθιγε, αντίθετα με ενθάρρυνε γιατί έβλεπα μπροστά μου έναν προσεκτικό και ευμενή συνομιλητή.
Πέρασαν μήνες. Η βαριά, χαμηλόμισθη δουλειά δε μου φαινόταν και τόσο κουραστική και κάθε μέρα πήγαινα στο εργοστάσιο ζωηρός και ευδιάθετος.
Όμως μια φορά… Πήγαινα στην γραμματεία για να πάρω κάποια σχέδια. Ήμουν σε απόσταση μερικών βημάτων από την - πάντα ανοιχτή - πόρτα της γραμματείας, όταν άκουσα κάποιες φωνές. Ξαφνικά στ’ αυτιά μου έφτασε μια πολύ γνωστή φωνή. Νομίζω πως μόλις πρόλαβα να κατανοήσω σε ποιόν ανήκε αυτή η φωνή, τα πόδια μου αρνήθηκαν να πάνε μπρος. Ταραγμένος επέστρεψα στο τμήμα. Προσπαθούσα να ηρεμήσω και με αμηχανία αναρωτιόμουν: "Και τι έγινε στην ουσία ; Σπουδαία τα πράγματα! Αξίζει τον κόπο να στενοχωριέμαι για μια έκφραση, για δύο λέξεις παραπάνω τις οποίες έτυχε να ακούσω, αφού μέχρι στιγμής δεν ξέρω το θέμα της συζήτησης μέσα στη γραμματεία και με ποια αφορμή ειπώθηκαν αυτές οι λέξεις;
Τις άκουγα από διάφορους ανθρώπους, συχνότερα από τους άντρες, πιο σπάνια από τις γυναίκες και όχι λίγες φορές την ημέρα, αλλά πάντα αδιάφορα και με λίγη δυσαρέσκεια έκανα πως δεν ακούω. Πολλοί τις λένε συχνά και εύκολα, μη βάζοντας στη λέξη-έννοια το υβριστικό περιεχόμενο. Ειδικά οι λέξεις αυτές έγιναν «δημοφιλείς», ύστερα από την ολυμπιάδα, όταν μια - όχι και πολύ γνωστή - αθλήτριά μας, έγινε ολυμπιονίκης και στεφάνωσε τον πράγματι θρίαμβό της με αυτήν την «χαϊδευτική» βρισιά, δένοντας την με τ’ όνομα της Πατρίδας της και κάνοντας αυτήν την έκφραση slogan Αποθέωσης της Αγαλλίασης. Τώρα αυτές οι λέξεις συχνά αναπηδάνε στις οθόνες των τηλεοράσεων, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα εξώφυλλα περιοδικών, με αφορμή πολύ πιο ασήμαντα γεγονότα σε διάφορους στίβους: αθλητικούς, πολιτικούς, ακόμα και πολιτιστικούς.
Μετά απ’ αυτό το επεισόδιο, δεν ήταν εύκολο να κάνω πως δεν έγινε τίποτε. Ήδη δεν μπορούσα συναντώντας τη Χριστίνα να χαμογελώ και να αστειεύομαι με την ίδια ειλικρίνεια, και όταν προσπαθούσα να το κάνω, ένιωθα την αθέλητη υποκρισία μου. Και πολύ σύντομα η γυναικεία διαίσθηση της υπαγόρευσε κάτι. Στην αρχή με την θλίψη και αργότερα με την απάθεια έβλεπα στα μάτια της μια άφωνη ερώτηση στην οποία δεν μπορούσα να απαντήσω. Δεν ξέρω τι συνέβαλλε περισσότερο σ’ αυτό. Η δική μου δυσαρέσκεια ή η δική της υπερηφάνεια που πολύ σύντομα αρχίσαμε ν’ αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον; Κι αυτό, το οποίο ήταν προορισμένο να γίνει τουλάχιστον μια αληθινή φιλία, μετατράπηκε σε ψυχρές υπηρεσιακές σχέσεις.
Υποτάχθηκα σ’ αυτό που έγινε, γιατί με πικρία κατανόησα πως στην διάρκεια τόσων ημερών, με επιμέλεια και ζήλο είχα αναγείρει στην καρδιά μου ένα ψηλό και όμορφο κρυστάλλινο Ναό Λατρείας, στη βάση του οποίου έπεσε αυτή η φράση-βόμβα. Ο Ναός κατέρρευσε, σκορπίστηκε και έγινε ένας σωρός θρυμμάτων κι εγώ δεν έχω πια ούτε δυνάμεις, ούτε επιθυμία να τον αποκαταστήσω.
[I]Δεκέμβριος 1994[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
