| |
[font=Calibri]μαλλον; το οραμα ή to συστημα που ειχε ο μεγαλος αδο(€)λφος για την τελεια κοινωνια
ποτε δεν ανεκοπη χερια αλλαζει και o πολεμoς μορφες πολλα και διαφορα
τα κεφαλια του εν καιρω (ποιας) ειρηνης.. .
βγαινεις απο το προγραμμα' το προγραμμα-λες- διακοπτεται αδερφε μου
και δεν νοιαζεσαι ποια θα ειναι απο εδω και τωρα η συνεχεια (σου)..
ή σε αλλαζει αυτο
- σε περιπτωση που συνεχιζεις να περισπασαι απο τις εξελιξεις (του) και τις πληροφοριες (του)-
ουτε που το καταλαβαινεις για ποτε γινεσαι ενα με δαυτο και για ποτε σε τελειωσε. εν λευκω.
[color=white][I]( ενας ανθρωπος μοναχος ειναι ενας ανθρωπος μοναχος..
πελαγωμενος και απτοητος μαζι.. οποιος δεν πλεει στην θαλασσα, της αντιφασης μονος
την ιδια στιγμη που δεν περιμενει τιποτα ποτε απο πουθενα
την ιδια στιγμη δεν παυει να επιμενει για ενα μονο αντικρισμα, μια μονο ανταποκριση, οχι παραπερα,,
μπορει καθε στιγμη να βιωνεις πως δεν υπαρχει ελπιδα μα καθε στιγμη αδιαφορεις για τη γνωση..
πολλοι ανθρωποι μοναχοι ειναι πολλοι ανθρωποι δοσμενοι στο πληθεμα τους μοναχοι
η σιωπη τους ιερη, μια στιγμη που δεν χρειαζεται να εξηγησει τιποτα, μια αγκαλια
οι ψυχες που ξεχυνονται απο αγαλλιαση και το κλιμα λες ακομη μας σηκωνει..
αυτος που ακουει την ψυχη του εκτελει και δεν φευγει ποτε απο δω, πικρος και ματαιος.
μα ποιος ειναι αληθεια αυτος
που μπορει να συλλαβει το μεγεθος και το κινητρο της απληστιας να στοχευσει και να χει σκοπο..
καποτε παταγα επι πτωματων και μαλιστα πιστευα οτι το εκανα με καθε μεταφορικη σημασια.
η κυριολεξια ομως ειναι πουλι αμεριμνο που παιρνει τη λυπη και το πενθος..
που οργωνει τον με αιμα ουρανο διαγραφοντας σε καιρους μεγαλης ξηρασιας
η σιωπη ειθισται να ειναι ριπη βραχνα που πεφτει μονοτονη και στρωτη..
δεν ειναι η σιωπη σε καμια εποχη ευχαριστη και ωραια ποσο μαλιστα στην εικονικη που περασαμε..
ειναι ομως και η μονη που φερνει το προσωπο παραμεσα στην αληθεια πιο κοντα εσενα και εμενα
και αν δεν υπαρχει αμοιβαιοτητα αλιμονο
στην εποχη 0που ο λογος και το τραγουδι αρχαιων και αναρχων γινεται μοδα
και η συναφεια γινεται επιφανεια και η επιφανεια τσιμεντο και το τσιμεντο τρυπα και η τρυπα χαμολουλουδο
γιατι οι μοναχοι δεν σκαμπαζουν απο απροσφορα μετρα σωστα; μακαρι
μακαρια η αισθηση της ηττας οταν νιωθει κανεις τα δινει ολα
απο ψυχη, που πια δεν νομιζει
μακαρια κοιταει, μακαριο τον θανατο -του.
γιατι ο θανατος και η απωλεια τον οδηγει στην εσω επανασταση και γινεται προσωπικη του υποθεση
ο θανατος οπως ο πονος που αβιαστος παυει να θελει ποτε να ξαναβγει παραεξω,
σε αντιθεση με τ η ζωη οπως τη χαρα που για να μοιραζεται μονο μας δινεται
ετσι να εξαντλιομαστε μεχρι την εσχατη των ποινων για το τιποτα κι αυτη να ηταν
απο τωρα ολακερη η εξΑντληση μας..
διχως ελπιδα, διχως ανωκατωτεροτητα καμια.
εντουτοις ειναι -
πολλη και ασωστη ολουθε η απαθεια αδιανοητη για μια ολακερη ζωη
για αυτο και ο μοναχος ποτε δεν αδειαζει απο τις εκρηξεις του, που αγαπαει ξαστερα την ησυχια
-σα μελισσα το λουλουδι -εκεινο που αν και παντα θα αργει το ξεπεταγμα του, τα ρουθουνια του μεθανε
απο το αρωμα του και αυτο ειναι η οξυτητα του ως παντα στον αερα που τον ταξιδευει αξεθυμαστο..
και ειλικρινα αν δεν το νιωθουμε τοτε ας εξαφανιστουμε
ας παρουμε εξ ολοκληρου φωτια πριν ακομη μια επαναληπτικη συμορφωση.
πια δεν με νοιαζει να φαγωθουμε. εχει σημασια αν φαμε τις σαρκες μας τι στιγμη που τρωμε τις ψυχες μας εξαρχης;
αν δεν μπορουμε να κανουμε το καλυτερο που εχουμε να δωσουμε στην γη μας...ειναι να σαλταρουμε
μοναχοι και αδειοι απο την εννοια της επομενης στιγμης και τοτε μονο τοτε
πανω εκει στην αιματοχυσια' μας χτυπησει κεραυνος το αναποτρεπτο βιωσουμε απο εντος μας πυροδοτημενοι απαλλαγμενοι και αβιαστοι. αυτο. αυτο'ναι δικαιοσυνη. κι απ τις δυο μεριες καθαρη. αμαν! ειδαλλως οχι μονο η ζωη, ουτε και ο ιδιος πια δεν μας θελει [B]ο Θανατος[B] ).
[I][font=Calibri] [color=white]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
