| |
κλεισμένος σ ένα κουτί
χάρτινο αιωρούμενο
λίγα εκατοστά πάνω απ τη γη
μια σπίθα για φως
συντροφιά πληγωμένος εαυτός
μουσική της καρδιάς οι λυγμοί
γύρω στους τοίχους γεμάτο εικόνες
φωτογραφίες αγάπης χαμένης
πλαστές γινήκανε στο σήμερα
το τραπέζι μικρό
για καρέκλα ένα σκαμπό
το σώμα να ξεκουράζεις στα εφήμερα
παράθυρα δεν είχες
το φως του ήλιου δεν υπήρχε
στα μάτια δύο κουρτίνες φορούσες
Μια αράχνη ένας ιστός
αιώνια τέχνη που ζήλευες
αλλά δικιά σου να κάνεις δεν τολμούσες
Κλεισμένος σ ένα χάρτινο κουτί
ένας μικρόκοσμος όλος δικός σου
αιώνιος εραστής της αποφυγής.
Ένα φίλο κρατούσες
όνομα του έδωσες Εγωισμό
στα χείλη κρυφά τον φιλούσες
Έτσι περνούσαν τα χρόνια
νταντεύοντας τον πιστό σου τον φίλο
σκύλος που πίστευες δεν θα δαγκώσει.
Έτσι περνούσε ο καιρός
κολόνια ξεθυμασμένη ο χρόνος
γερνούσε μέσα στο χάρτινο κουτί
Μικρόκοσμος ο χαμένος εαυτός σου
Εντολές τηρούσε ρητά
τον ήλιο ποτέ σου μην τον ανταμώσεις
.
Ώσπου ήρθε η ώρα
ξέρεις εκείνη να αποδώσεις
λογαριασμούς ληγμένους είχες αρκετούς
Μετρητά στη ζωή
ποτέ δεν κρατούσες
απ το φίλο ζήτησες λίγα δανεικά
γεύτηκες τότε την πίκρα
την λύσσα σαν δαγκώνει το σκυλί
παράθυρο δεν είχες για να ανοίξεις
Κλειστή η η πόρτα
σκουριασμένο το κλειδί
σε χάρτινη γωνιά λιποθυμούσες.
Κι έτσι μόνος κηδεύτηκες
Έτσι μόνος έλιωσες
στο χάρτινο κουτί
Ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι
Τρεις λέξεις με χέρια που τρέμουν
μια κληρονομιά πρόλαβες να αφήσεις
τρεις λέξεις: Ο μικρόκοσμος μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
