| |
Γιατί πάντα της λάμψης το απρόσμενο φως
ν`ακολουθεί βαθύ της ψυχής το σκοτάδι;
και τότε να νιώθεις πως είσαι και πάλι γυμνός
σα φοβισμένο παιδί που του κλέψαν το χάδι
Η μοναξιά να σε κοιτά στοργικά μεσ’τα μάτια
και εσύ πια στου κρεβατιού σου την άκρη
δειλά να προσπαθείς να πνίξεις το δάκρυ
για μια ακόμη αγάπη που έχει γίνει κομμάτια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
