| |
[align=center]
Κάποτε την νύχτα ζευγαρώναμε
αρχαίο κάλος που τρώει τα κύτταρα
το αίμα φούσκωνε τις φλέβες
σώμα στο σώμα ανάσες βαριές
Πεινούσαμε μα τρώγαμε τις σάρκες μας
έτσι πάντα γινόταν και δεν χορταίναμαι
Κάποτε ήρθε το τέλος τι θα πεις τώρα
Τα ζώα πεθάναν στου χειμώνα την ξέρα
Κοιτάζω τα μάτια που ακόμα σαγηνεύουν
δός μου τα χέρια σου να τ' αγγίξω
Κάποτε οι παλάμες ήταν χάρτες
και εψαχναν την επαφή
τα χείλη προπομπός στην εξερεύνηση
τώρα ψιθυρίζουν την καληνύχτα της αβρότητας
την καλημέρα τη αγάπης.
Κάποτε δεν πέρασε καιρός από τότε
κράτα στην μνήμη την ανάμνηση
Το ΚΑ-ΠΟΤΕ που δεν θα γίνει ποτέ
γιατί το έχει μέσα του.
καλημέρα στους πάντες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
