| |
| | Αναζήτηση ή Αφουγκράζομαι |  | | | Έτσι ζει το δέντρο....Σύντροφοι , μόνο αγάπη | | |
Αν είχα ρίζες θα ΄μουν δέντρο,
σε ενός αμμόλοφου την θέρμη
τα κέδρινα χέρια μου θα αναζητούσαν
ελαφρόπετρες που θα έξυναν
φλούδια και φλούδια…
θα με άνοιγαν σαν όστρακο ,
αμφίβολο τι θα έβρισκα μέσα.
Σαν τρέχω και σέρνω τις ρίζες
ξωπίσω μου, σε φωτεινά καλοκαίρια
και Αυγούστου απομεσήμερα.
Σε ανηφοριές που βγάζουν
πάντα σε θάλασσα – εκεί ανακάλυψα το λευκό –
και ας λέει ο πατέρας για δασκάλους…
Σαν τρέχω και σέρνω τις ρίζες ξωπίσω μου,
τότε κατάλαβα ότι σκιά δεν είναι…μήτε συκιά
και ας αγαπώ τόσο τα σύκα , και ας αγαπώ τα φύλλα
που με ντύνουν.
Ακουμπώντας σε ξερολιθιές και ορίζοντας τα σημεία
δυο βήματα δεξιά ένα αριστερά, δίνουν παλμό οι
απόκρυφες ερωτικές αφηγήσεις τζιτζικιών …
αφουγκράζομαι τον λόγο τους .
Φτωχή σε γνώσεις της γης , που να καταλάβω…
Ντάλα ο ήλιος , και η σιωπή φόρεμα κόκκινο .
Ο χρόνος σφυρηλατεί αιώνες κοκάλινους ,
στήνει στήλες ναών τους πόνους.
Άκουσε, το κλαδί προδίδει φόβο ,
η τρικυμία θέλει χρόνο και
οι ρίζες μου χώμα από σώματα .
Έτσι ήταν πάντα , θα θρέψω και εγώ
τις ρίζες σας αύριο.
Οι νοσταλγίες ακροστιχίδες
που ανάποδα τσακίζουν
τα κενά του ύπνου μου .
Ξυπνώ περισφιγμένη από χίλιους
κισσούς και καθώς ανεβαίνω
σε γαλάζιους καμπύλους ουρανούς
ίσα που κόβει σαν λεπίδι η φωνή
το νήμα που με δένει με το ανθρώπινο.
Ανοίγω σαν όστρακο.
Περνώντας το κατώφλι ,
αγνόησε την αράχνη …
άνεμο- χώμα –θάλασσα
δεμένα σε μια ρίζα ως τάμα
θα βρεις μέσα …
Έτσι ζει το δέντρο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Στο φως και το σκότος, η Αθωότητα μου είναι η πιο πρόστυχη…FRACTALS... | | | |
|
ΒΥΡΩΝ
04-01-2014 @ 00:33 | ::theos.:: ::up.:: ::theos.:: | | athos.ioannou@gmail.com
04-01-2014 @ 05:37 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: Ω ΡΑΙΟ | | GRHGORHS K
04-01-2014 @ 07:11 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | steven boss
04-01-2014 @ 07:19 | Ομορφο ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Sofitsa
04-01-2014 @ 12:24 | Ωραιότατο! | | ALEXANDROS ELLHNAS
04-01-2014 @ 13:04 | -----------------
Αυθόρμητη, ανεξάρτητη και φυσική!
Ανοίγω κι εγώ σαν όπως όστρακο,
τις ελευθεριάζουσες δημιουργίες σου
Τις γεμάτες φύση και ζωή!
Όταν σε διαβάζω φουσκώνω από οξυγόνο.
Δάση πυκνά και θάλασσες ανεμπόδιστες.
Κι ένα κοχύλι στην άκρη του λαμπυρίζοντος αιγαίου …
Κι ενώ σε μια γωνιά του πέλαγου
ο ποιητής παιανίζει …
http://youtu.be/nPh_FVrbAjw
------------------ | | Α.Ε. ΕΠΕ
05-01-2014 @ 13:15 | Με τον Αλέξανδρο!
Όμως γιατί με πόνεσε;
::sad.::
Ίσως γιατί κάποτε σε γνώρισα...
::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
