| |
έλα ρε μπαντινι που δεν ξέρεις..... μην μας δουλεύεις
ξεκίνα με όσα θέλεις, συμβιβάσου με όσα γίνεται να έχεις και δημιούργησε όσα μπορείς από αυτά που θέλεις...
το δρόμο εσύ τον χαράζεις, δεν υπαρχει δρόμος
εσύ είσαι ο δρόμος σου..
[color=#000000][font= Segoe Script]
Πόσο ανέμελα γελάνε τα παιδιά. Κάθε τους γέλιο και ένα όνειρο που πραγματοποιείται. Ένα μικρό όνειρο και μια μεγάλη χαρά. Απόλυτη. Σαν να τους χαρίζεις τον κόσμο ολόκληρο. Τα πάντα. Τον κόσμο που χωράει τα όνειρά τους. Εκτός απ τα δικά μας. Μεγάλα όνειρα και μικρές χαρές. Σε ένα κόσμο που δεν τα χωράει και μας έκλεισε απ έξω. Εξόριστοι απ την ίδια μας τη ζωή. Με μοναδικό διέξοδο το αδιέξοδο του θανάτου. Στο δωμάτιο της ζωής παγιδευμένοι, απελπισμένοι, σε μία ατέρμονη προσπάθεια διαφυγής, ποδοπατώντας και αλληλοσπαράσσοντας τις στιγμές, τις ζωές, οτιδήποτε. Σ αυτό το τεράστιο νεκροφαγείο. Πόσα θα πρέπει να ξεφορτωθούμε άραγε για να αρχίσει το χαμόγελο στα χείλη να μην λυγίζει από το βάρος της τόσο ευτραφούς και δυσκίνητης ευτυχίας ; Λαχανιασμένα όνειρα, παχύσαρκα, ανίκανα να σηκώσουν το βάρος τους. Πόσο μάλλον να φτάσουν σε κάποιο τέρμα. Το τέλμα θα είναι πάντα μιά εύκολη υπόθεση. Γιατί το τίποτα δεν χρειάζεται στήριγμα. Στέκει από μόνο του. Είναι πάντα πιό εύκολο από το κάτι. [/font][/color]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
