| |
Και ψιθυρίζω ξανά μια προσευχή,
Με μια ανάσα παγωμένη και καυτή,
Κάνε Θεέ μου να μην χάσω άλλο αίμα
Κάνε λιγότερο τον φόβο, τον πόνο
Τέτοιες στιγμές δεν απαντά ποτέ κανείς
Ο Θεός που ξέρει καλύτερα από όλους τον κόσμο και εμένα
Εξαφανίζεται και μένω εδώ ουρλιάζοντας
Με σκέψεις απόγνωσης, με βλέφαρα ανοιγμένα
Είναι που γράφει ίσια με στραβές γραμμές
Να ναι ο πόνος βάλσαμο και ευλογία;
Είναι η ύπαρξη απλώς κραυγή στην άβυσσο;
Μήπως εν τέλει είναι η κόλαση ευτυχία;
Αφού δεν ένιωσα χαρούμενος ποτέ
Οι πρόγονοί μου μου χαρίσανε την στάχτη
Η αγαπημένη μου μια ντροπιαστική προδοσία
Η κοινωνία ένα παράσημο γελοίου
Ίσως και σήμερα αν αλλιώς το δεις
Να είμαι εγώ ο υπερτυχερός της γης
Ίσως να μην ξέρω να ανοίγω το δώρο σωστά
Και να είμαι τώρα γεμάτος έρωτα και χαρά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
