| |
Η μονιμη κατοικος του αθραυστου πιθαριου
(Τα απομειναρια της Πανδωρας)
Ποιος ποθος και ποιο μηλο
και ολα τα δωρα στην κορη
Και ανοιχτηκε το πωμα
Και πεταξαν ολα τα κορακια μονομιας
Για τις ψυχες και για τα σωματα τιμωροι και εκδικητες
Κι ολα πανω σου εχουν φωλιασει εχουν φιλησει
Σε πληγες αθωρητες βαθιες μυστικες και βουβες
Που σαν νυχτωνει παραπονο
Σαν στοχος και τοξοτης μαζι
Που τις κρυβει
Το κεντημα του μεταξιου
και το ποθητο της Αφροδιτης
και η πνοη του φτερωτου
και η υπαρξη της μοιρας
στην προσφορα των δωρων
Ο λογος και η λογικη
Και η αιτια και η πραξη
Και ποιος δεν μπορουσε να βρει την ακρη της κλωστης
Και ποιος κατηφοριζε στο μονοπατι το πονηρο
Και αυτη πεισματικα και δεκτικα
Εκει
Σαν καταρα σαν ευχη σαν παραδοση
Διαταγη και προσταγη και σκοπος
Απο το ψηλο βουνο της αμβροσιας
Για να ηρεμει να δικαιολογει να ανασαινει
Σαν κομματιαζουν τα κορακια
Και τις ψυχες και τα σωματα
Στο πιθαρι το βαθυ σκοταδι
Και απο τον χιονια στα γιασεμια
Και απο τους βλαστους στην θλιψη
Και ξανα και ξανα και ξανα
Ξεθωριαζει και μαραινεται
Σαν καταρα σαν ευχη σαν τελος
Και το αυριο ειναι χτες
Και το χτες πιθαρι
Χωρις πωμα
Το μοναδικο και μοναχικο της ελπιδας σπιτικο
Απο καρδια σε καρδια και στο ονειρο και στο φως
γιατι επρεπε να το χεις ηδη καταλαβει
Πως και ο Διας καπου χαθηκε κι αυτος στη ληθη
Και θυτης και θυμα της Μυρτιας η κορη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
