Το εμβαδόν του κενού
δεν μετριέται συμβατικά
μετριέται με την απόσταση
που διανύω για να σε φτάσω
ώρες αμέτρητες,
απελπιστικές
πίσω από το περίγραμμα
του ίσκιου σου.
Ανοίγω τα φώτα
η κάμαρη άδεια
οι τοίχοι σκυφτοί
περιπολούν
στο άδειο κρεβάτι,
μόνον ο καθρέφτης αντανακλά
το εύρος της απουσίας σου...
Πάλι απόψε...
κράτησα ανοιχτά τα παράθυρα
στις συντεταγμένες του ονείρου
για να εισβάλλει η βροχή
στο πάτωμα
στη συνέχεια του χρόνου
που διαπερνά κύτταρα
μουσκεύοντας αισθήσεις
με τις φωνές να ξεγλιστρούν
θέλουν να συντροφεύουν
το σφύριγμα του ανέμου
για το μακρύ σου ταξίδι
στην έρημη χώρα.
