| |
περπατούσα στα αστέρια, ακολουθώντας τον ήλιο
η λάμψη τους με έκαιγε.
έψαχνα τον ανύπαρκτο, που τόσο συχνά
του άφηνες τα μυστικά σου
και του δάνειζες τα ιδανικά σου.
τότε που η κάθε λέξη, γινόταν σκέψη,
με ανούσια γέλια ή δάκρυα, τώρα τι σημασία έχει;
με νεκρά τα τρομακτικότερα φαντάσματα
να πεθαίνουμε μπρος στην αθανασία,
να γεμίζουμε με σύννεφα την κάθε φαντασία.
να σκέφτεσαι ένα χρώμα τα όνειρά σου να γεμίζει
και καποιο ημερολόγιο εκεί κοντά σε τριγυρίζει
γεμάτη πεταλούδες να γεμίζω τα κενά μου
κι όλο και πιο εύκολα σκοτώνω τα όνειρά μου.
ψάχνωντας μια δική μου θάλασσα, ένα δικό μου ουρανό,
να γίνω κύμα, φυσαλίδα, μπροστά σ' εσένα να χαθώ.
σε κάποια πανσέληνο, που θα μας φέρει ξανά
να με κοιτάς σαν αφρό,
να μου χαρίζεις την πιο κρυφή σου λέξη,
την πιο ζεστή αγκαλιά.
κι όταν θα είμαι σίγουρη,
θα σου αφήσω τη χαρά και μια καρδιά,
θα γίνω γαλάζια νεράιδα
ξωτικό και φυλακτό
ένας ήλιος μικρός, ένα αστέρι φωτεινό,
άγγελος ή μάγισσα και θα γελώ,
ίσως τα μάτια της κίρκης να δανειστώ
για να σου φτιάξω ένα πορτραίτο,
όλη τη φύση θα χρειαστώ,
αρκεί να σου αρέσει, πες μόνο πως θα σου αρέσει
δε θα βάλω χρωματιστές γιρλάντες που μου δείχνουν οι άλλοι...
μόνο ότι ο νους μου επιτρέψει.
κι όταν τελειώσω κι αν το αγαπήσεις,
θα σου χαρίσω μια μοναξιά
ένα περιστέρι και λίγες σταγόνες.
τη μοναξιά για συντροφιά
το περιστέρι για τους χειμώνες
και τις σταγόνες για να θυμάσαι
τη λύπη των αγγέλων και τη βροχή,
τη δική μας εποχή.
άσε με να σε χαϊδέυω στην απέραντη ομίχλη,
άσε με να ακουμπώ τα μαλακά σου μαλλιά.
άσε με να σε κρατώ ξανά,
να νιώθω ότι ζούμε,
να είμαστε μια ακρογιαλιά
ο σκοτεινός ουρανός και το φεγγάρι,
να μας γελούνε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
