Κοφτες οι ανασες , επαναλαμβανομενες
σε στραβη αναπτυξη , μην τσακιστει ο εγωισμος
κι ας γεννα δυσμορφιες ο δρομος ...
αρμονικα βυθιζεται το κητος μεσοπελαγα
δειχνει χαρακτηρα ... σαν η πιστοποιηση
ζητα η ανασα του να εκπνεεται στον ουρανιο θολο
κι οχι στον νοητικο , να μην πνιγομαστε στις φουρτουνες
μεσα μας , μα φτανοντας ξανα στην επιφανεια
να τις χαρουμε σπαζοντας και ξεφυσωντας τα κυματα
κι οσους αφριζουν εξω απ' τον εαυτο τους...
Στ' ανοιχτα παλευουμε να κρατηθουμε στον αερα
νεκροι απο αγγιγματα
και τον αιματινο καιρο να μαρτυρα την καταιγιδα...
να μην πνιγομαστε στις φουρτουνες
μεσα μας , μα φτανοντας ξανα στην επιφανεια
να τις χαρουμε σπαζοντας και ξεφυσωντας τα κυματα
κι οσους αφριζουν εξω απ' τον εαυτο τους...