| |
[color=black][font=MS Reference Sans Serif][I]
Από παιδί ζωγράφιζα σ’ άσπρες κόλλες χαρταετούς
που πέταγαν ψηλά και γέμιζαν χρώμα τους ουρανούς
και κάθε «καθαρά»
που αμόλαγαν καλούμπα οι γονείς
πιανόμουν νοερά απ’ την ουρά
και ήμουν ευτυχής.
Έτσι να φτιάχνω άρχισα τους δικούς μου χαρταετούς
και κάθε χρώμα ένας από τους πλείστους μου εαυτούς
μα έκαναν κοιλιά
αν δε φυσούσε κόντρα τους πολύ
ή αν τα ζύγια δεν ήταν σωστά
τσακίζονταν στη γη.
Αν στην αρχή βιαζόμουνα να πετάξω πολύ ψηλά
πια η αποτυχία μου μού είχε κόψει τα φτερά
και δήλωνα ευθαρσώς
πως δεν ξαναπετώ χαρταετό
μα μες στα όνειρά μου συνεχώς
θωρούσα πως πετώ.
Ξανάρχισα λοιπόν να κατασκευάζω χαρταετούς
που πλέον στο υπόγειο τους κρατούσα καλά κλειστούς
μα πια με τον καιρό
σαπίσανε –τι ήττα και αυτή–
κι αντί στον ουρανό να τους χαρώ
τους έθαψα στη γη.
Τότε έδωσα υπόσχεση ότι πλέον θα προσπαθώ
καθένα που θα φτιάχνω να τον πετάω στον ουρανό·
αν είναι να πονώ
καλύτερα σκισμένους αετούς
περήφανα ηττημένους προτιμώ
παρά ασφαλείς νεκρούς.
Ίσως μια μέρα κάποιος χαρταετός να μεσουρανεί
και τότε όσοι σκίστηκαν θα ’χουν όλοι δικαιωθεί
μ’ ακόμα κι αν αυτό
ποτέ μου δεν μπορέσω να συμβεί
θα έχω καταφέρει να πετώ
ολόκληρη ζωή…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
