| |
στη πολη που γκρεμιζεται μη ψαξεις
δεν θα εβρεις φως σε σοκκακια
ουτε στα υπογεια ονειρα
να βγαζουν φτερα αγγελου τις κυριακες
μιλαει η βροχη στο τζαμι
και λεει λογια σκοτεινα
σαν εσκουπιζει πεζοδρομια νεκρα
και συ σερνεις τα ποδια
για ενα ηλιο που φαινεται ψηλα
οξινη βροχη και δεντρα ασθενικα
εις την απανω γειτονια
βρεθηκε με το σκοινι
ενας γερος που τον επηρανε σιωπηλα
ποια φωνη να ακουστει
ποια αδικια την μοιρα μας κοροιδευει
και ποιο ονειρο που εγινε εφιαλτης
μας οδηγει απο την αρχη στο τελος
με το ιδιο ψεμα εντολη
εις το ονειρο που φευγει
εις την γενια που ματαια η ζωη προσπερνα
ποιο παραμυθι να σου πω αυτο το βραδυ
να κοιμηθεις και παλι σιωπηλα
τωρα που τα λογια μου στερεψαν
και εχαθει η μιλια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
