| |
Το σώμα κλέβω απ’ τη ψυχή
Κομμάτια να το κάνω
Ότι έχω μισήσει πιο πολύ
Σπίτι μου εγώ το κάνω
Τρέχουν μαρμάρινα νερά
Ποτάμια που δεν πάνε
Φαίνονται όλα σκοτεινά
Τα σύννεφα γερνάνε
Φωνές και ήχοι δυνατοί
Τα χρόνια να ξυπνήσουν
Πίστεψαν πως είναι θεοί
Και ξέχασαν να ζήσουν
Στα μάτια που έταξαν το φως
δάκρυα έφεραν μόνο
κουράγιο και εγωισμός
πέθαναν με το χρόνο
νύχτα και μέρα ζωντανοί
αιώνια ξεχασμένοι
στάζουνε αίμα οι καιροί
η αλήθεια τους πεθαίνει
στο όνειρο τάζω ζωή
στο ψέμα κλέφτη ύπνο
στη μοίρα τάζω προσεχή
και τη ζωή μου ρίχνω
στα φώτα και στις αστραπές
που αιώνια καθηλώνουν
ρίγος και δέος προκαλούν
το βαρετό σκοτώνουν
παλιά αινίγματα μπροστά
στα μάτια σου απλώνει
κι η απάντηση σου φανερά
ξεφεύγει και πληγώνει
το κάλεσμα απ’ τη φωτιά
σε καίει και σε λυτρώνει
τα μυστικά των αστεριών
δίπλα σου ξεδιπλώνει
στον πόνο και στη θλίψη μοιρασμένος
ξελογιασμένος απ αυτή, διπλά παγιδευμένος
να φύγεις απ’ τα δίχτυα κινδυνεύεις
και της φωτιάς ο πυρετός για να ‘ρθει θα παλεύεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
