| |
Επιστροφή
Στην παλιά μου γειτονιά, στα στενά της τα δρομάκια,
πήρε ό χρόνος τη χαρά,
τα χαμόσπιτα λυγίζει, τίποτα πια δεν θυμίζει,
τη βουή απ τα παλιά.
Όλα μοιάζουν μαγικά, στη σιωπή μέσα κρυμμένα,
μές τη λήθη γονατίζουν, πάλι πίσω δεν γυρίζουν,
χτυποκάρδια παιδικά.
Αχ μικρή μου γειτονιά, της ψυχής μου νοσταλγία,
όνειρα παντοτινά.
Πασχαλιές, ρόδα και κρίνα ,αργοσβήσανε και κείνα,
στης ζωής τη χειμωνιά.
Κάθε αυλή και ζωγραφιά, σκαλοπάτι κα μια γλάστρα,
γιασεμί ως το πρεβάζι, και παιγνίδι μες τα αγιάζι,
ποιος λογίζει το χιονιά;
Της καρδιάς μου γειτονιά, σε ποιο μέρος να κοιτάξω,
σ άλλαξαν την φορεσιά.
Έπαψες χαρά να ανθίζεις, λησμονιά τώρα μυρίζεις,
και πουλί χωρίς φτερά.
Τη φωνή σου δεν ακούω, μάνα πια να με καλείς,
και το βήμα σου πατέρα, που όταν τέλειωνε η μέρα,
έφερνε την αγκαλιά.
Παιδική μου γειτονιά, όνειρά μου τυλιγμένα,
με της μνήμης τα φτερά.
Λαβωμένη μου ελπίδα, πέφτεις σαν την καταιγίδα,
και μου σβήνεις τα παλιά.
Κρύβω την ανάμνησή μου ,μην αλλάξει ,να μη δει,
ζωντανή να την κρατήσω, με μια ανάμνηση να ζήσω,
που χει μέσα της χαρά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 5
| | | | | | | |
|
