| |
ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΣΙΩΤΗΣ – Δέκα φορές κι αν πέσω… Έντεκα θα σηκωθώ από την Σοφία Στρέζου
Το βιβλίο του Χρήστου Χασιώτη, «Δέκα φορές κι αν πέσω… Έντεκα θα σηκωθώ», κυκλοφόρησε το 2013, από τις εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ.
Η γραφή του είναι μια αφηγηματική, που δεν προσφέρεται για εύπεπτες αναγνώσεις. Είναι μια αληθινή βιωματική πραγματεία πόνου, που διαπραγματεύεται τις συνθήκες εξέλιξης της νόσου Ρarkinson. Η ασθένεια ποτέ δεν ήταν επιλογή κανενός, προκύπτει όμως, εκεί που κανείς δεν περιμένει πως θα του συμβεί.
Ο Χρήστος Χασιώτης είναι ο άνθρωπος, που έμελλε να συναντηθεί και να αναμετρηθεί με την νόσο, όταν ήδη βρισκόταν στην κορυφή της καριέρας του. Γεμάτος ενέργεια και με ακατάλυτη αποφασιστική διάθεση προσφοράς, βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος σε μια δίνη συμπτωμάτων, που έφεραν τον αποπροσανατολισμό στις επιδιώξεις του. Κι ήταν πολλές εκείνες, που ενισχύονταν από μεγάλα σχέδια και οράματα, στο χώρο του σχολικού αθλητισμού.
Δεν μπόρεσε να τα πραγματοποιήσει, παρά ελάχιστα μόνον.
Ασχολήθηκε με τον εαυτό του και την δύναμη που αντλούσε από τον Θεό, για να υπερνικήσει το τέρας, που λέγεται Ρarkinson.
Οι περισσότερες μάχες έχουν νίκες και ήττες, νικητές και ηττημένους.
Δεν θα μπορούσα να κατατάξω τον Χρήστο Χασιώτη στη κατηγορία εκείνων, που αμαχητί παραδίνονται στη δυσκολία, ανεξάρτητα από το κόστος του πόνου. Προσπάθησε να εξερευνήσει και να ανακαλύψει, εμβαθύνοντας στις αιτίες γένεσης της νόσου, όσο βέβαια τούτο ήταν μπορετό. Να επεξεργαστεί πληροφορίες από γιατρούς και δημοσιεύματα, διαβάζοντας αδιάκοπα επιστημονικές ιατρικές απόψεις και γνώμες, επιδιώκοντας την επίλυση στα προβλήματα υγείας του.
Η περιπλάνησή του δεν είχε να κάνει μόνο με την κλασική ιατρική. Ξεπέρασε πεδία ειδικοτήτων και κλάδους, πέρα από τα όρια της ιατρικής κοινότητας. Λόγω της μακράς διάρκειας της ασθένειας και των προβλημάτων, που πάντα θα αναφύονται, αναζήτησε λύσεις σε εναλλακτικές θεραπείες, μη συμβατές τις περισσότερες φορές, με το υπάρχον ιατρικό κατεστημένο.
Στην προσπάθειά του να κατανοήσει τη φύση της νόσου, έγινε ο ίδιος παρατηρητής της ασθένειας και της συμπτωματολογίας, χωρίς να επηρεάζεται από κρίσεις και γνώμες του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, στο οποίο ζούσε.
Ανέλυε μεθοδικά την φθίνουσα και ελλειπτική - πολλές φορές, δυνατότητα - του ελέγχου της φυσιολογικής για όλους, κινησιολογίας. Οι παθολογικές και εκφυλιστικές αλλοιώσεις παρακολουθούνται με ακρίβεια από τον ίδιο, με επικουρία πάντα, τη συστηματοποιημένη κλινική παρατήρηση του προσωπικού του γιατρού, κ. Γιώργου Τάγαρη. «Ο άνθρωπος από μάρμαρο», όπως τον αποκαλεί.
Τα διαγνωστικά μέσα εντοπίζουν το είδος και το μέγεθος της ασθένειας, ενισχύοντας τη δυνατότητα επεξεργασίας των ευρημάτων. Όχι βέβαια πως είναι εύκολο να διατυπωθούν ακριβείς και ορθές γνωματεύσεις, από την πλευρά των επιστημόνων. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγάλο παράπονο του Χρήστου Χασιώτη. Όχι δηλαδή η ίδια η ασθένεια, αλλά ο τρόπος που οι γιατροί χειρίζονται τα ευρήματα και καταλήγουν σε γνωματεύσεις. Η σωστή και ορθή ερμηνεία των φαινομένων, που οφείλει κάθε γιατρός να ερμηνεύσει, πριν καταλήξει στην οριστική γνωμάτευση του ασθενούς και της ιαματικής κατεύθυνσης, που θα πρέπει να ακολουθήσει.
Ο Χρήστος Χασιώτης είναι ο ασίγαστος άνθρωπος, που δεν αρκείται στην περιγραφή των αλλοιώσεων και στην αναζήτηση της παθογένειας. Επιμένει σε πείσμα όλων, να υπερβαίνει εαυτόν, από τις περιορισμένες δυνατότητες που του δίνει η νόσος. Η νοσολογία και φυσικοχημική θεραπευτική διαλεκτική, του παρέχουν τα διαλλείματα εκείνα, για την ορθή διαχείριση των νέων του δεδομένων.
Πως αλλιώς, άλλωστε ! Αγωνιστής της ζωής από μικρός. Παιδάκι σχεδόν, δούλευε στα χωράφια και αργότερα έφηβος πια, στις οικοδομές και τα εργοστάσια. Αθλητής με στοχευόμενους στόχους και πρωταθλητικές επιδόσεις, στα αθλήματα στίβου. Πειθαρχημένος στις απαιτήσεις του Αθλητισμού, αλλά και της προετοιμασίας του, για τις εισαγωγικές εξετάσεις στη Γυμναστική Ακαδημία. Με το πέρας των σπουδών διαγράφει την πορεία του, ως Γυμναστής σε σχολεία. Αναλαμβάνει διοικητικά καθήκοντα στο υπουργείο Αθλητισμού, ως πετυχημένος σύμβουλος και με πολλές καινοτόμες ιδέες, για την άνθιση του αθλητισμού, στις σχολικές και γυμνασιακές ηλικίες.
Η γενναιότητα και αξιοπρέπεια είναι ο θεμέλιος λίθος του Χρήστου Χασιώτη. Προσπαθεί - παρ’ όλες τις αντιξοότητες - να παραμείνει άνθρωπος, εκεί που κάποιες φορές νιώθει, πως άνθρωποι δεν υπάρχουν!
Εξ αιτίας της αναμφισβήτητης τούτης στάσης, συγκεντρώνει τα πυρά από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον. Για άλλη μια φορά, θα πρέπει να αγωνιστεί, όχι στα αθλητικά πεδία, αλλά στα πεδία της ζωής. Έχει ήδη αναπτύξει μια νέα θεώρηση, δεοντολογική και φιλοσοφική, που του επιτρέπει να παραμένει αναλλοίωτος, επιθυμώντας να συνεχίσει ακώλυτα την προσπάθεια, για την βελτίωση και την ανάκαμψη της υγείας του.
Στο βιβλίο του μεταφέρει την ουσιαστική εμπειρία του ανθρώπου που πάλεψε να νικήσει, όχι μόνον την ασθένεια, αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον, που αντιμετωπίζει και βλέπει διαφορετικά τους διαφορετικούς. Που κατατάσσει την ιδιαιτερότητα κάποιου, στην πολιτισμική αναγκαιότητα του συνόλου. Προσφέρει διέξοδο, προσδοκώντας ελπίδα, με ανοιχτή την πόρτα. Γιατί η δική του Οδύσσεια, ίσως μπορέσει να γίνει ο φάρος άλλων ασθενών.
Γνωρίζει καλά, πως μια αφυπνιστική εμπειρία είναι χρησιμότερη από την άρνηση και την φλυαρία που μας κατατρέχουν. Γι’ αυτό και επιδιώκει να παραμένει ήρεμος και γαλήνιος. Η σπάνια οξυδέρκεια που διαθέτει, του επιτρέπει την στωική ανάβαση, από τα βάραθρα του φόβου, στα ήπια υψίπεδα του ονείρου.
Ναι, του ονείρου!
Γιατί, ο Χρήστος Χασιώτης, στιγμή δεν σταμάτησε να ονειρεύεται το λυτρωτικό, όσο και πολύτιμο δώρο μιας καλής υγείας. Οι πολλές και πολυήμερες νοσηλείες στα νοσοκομεία, του παρείχαν την «πολυτέλεια» να στοχάζεται, για να μπορεί να ξεπερνά τον παραλυτικό τρόμο της ακινησίας και του θανάτου.
Το κουράγιο του, αναμφισβήτητα, σπάνιο!
Η βιωματική και ψυχοδυναμική ματιά στην αντιμετώπιση της νόσου, νικά τον πυρήνα του άγχους γι’ αυτήν. Αναλαμβάνει τα αναγκαία ρίσκα, για επιτευχθεί ο ένας και μοναδικός του στόχος!
Η γραφή γίνεται ο απαραίτητος σύμμαχος. Η συμπυκνωμένη αυτοβιογραφική εξομολόγηση, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο,αναδεικνύει τις πτυχές του προσωπικού Γολγοθά, από την εκκίνηση, ως και την διάνυσή του προς αυτόν.
Στις γραμμές του βιβλίου διαπλέκονται στοιχεία, που δίνουν πνοή στην βιωματική πραγματεία. Είναι ο ίδιος, που δεν λύγισε στις σειρήνες του πόνου, αν και λαβώθηκε πολύ, στο τραχύ μονοπάτι της νόσου. Παρέμεινε πιστός, σεβόμενος τις επιλογές του κι εκεί ακριβώς έγκειται η αξία και το μεγαλείο του ανθρώπου, αν και πλήρωσε ακριβά και εξακολουθεί να πληρώνει συνειδητά το κόστος. Δεν κάνει εκπτώσεις σε κώδικες, που θεωρεί σημαντικούς και αδιαπραγμάτευτους.
Καταδύεται στα ενδότερα της ψυχής, αναρωτιέται, προβληματίζεται, αναθεωρεί πολλά, που μέχρι πριν ήταν δεδομένα, ανακαλύπτοντας διαφορετικές συγκινήσεις. Ο ψυχικός καθαρμός, συνειδησιακά πια, έχει επιτελεστεί!
Τα διαμετρήματα αλλάζουν και μαζί μ’ αυτά, αλλάζει κι αυτός.
Δεν θ’ αφήσει απαιτήσεις και προσδοκίες άλλων, να διαταράξουν τις επιλογές του. Θα προτιμήσει την σιωπή, από την αντιπαράθεση. Σε κανέναν δεν θα επιτρέψει να του αρπάξει την ελπίδα και να του κλέψει το όνειρο.
Αναλαμβάνει μόνος να βρει λύσεις στα πρακτικά καθημερινά προβλήματα. Δεν είναι εύκολο, αν και διαθέτει τη διάθεση για την προοπτική της λύσης. Έτσι, αντλεί από τα ψυχικά και μυϊκά αποθέματα, την δύναμη και την αντοχή, που κάποτε με πολύ κόπο έχτισε. Κάνει σημαντικό το ανείπωτο, καταγράφοντας συγκινησιακά, το μεγαλείο που κρύβει μέσα του, το τραγικό,το λίγο, το ελάχιστο, το παραμελημένο, το πονεμένο. Σε καμιά περίπτωση, δεν θα επιτρέψει στον πόνο να γίνει το άλλοθι, που θα τον βουλιάξει, στη γκρίζα θάλασσα της καθημερινότητας.
Ο Χρήστος Χασιώτης γίνεται ενδόμυχα ο εραστής της χίμαιρας, που επιθυμεί να του προσφέρει οριστικά την ίαση. Είναι το παρηγορητικό του αντίβαρο, το διάνυσμα σ’ έναν ουτοπικό παράδεισο. Αρκεί κανείς να πιστεύει στα Θαύματα, ακόμα κι όταν όλα φαντάζουν αδύνατα!
Η περιπλάνηση μου στις λέξεις του Χρήστου, ανέσυρε από την μνήμη μου στίχους, του αγαπημένου μου ποιητή και φίλου Γιάννη Τόλια.
«Είναι ποιήματα
που σε πιάνουν από το χέρι
και σε οδηγούν
σε μια σκοτεινή γωνιά
πάνω στον ώμο τους γέρνεις και κλαις.
Τις λέξεις του
δεν τις αντικρίζει
τις αντιμετωπίζει
έως την πιο εύθραυστη λεπτομέρεια της φθοράς.»
Γιατί, έτσι είναι και τα λόγια του. Το βιβλίο του είναι προπάντων ένας μοναχικός διάλογος με τη μνήμη και το χρόνο. Ένα καταφύγιο στην «εύθραυστη λεπτομέρεια της φθοράς», που όμως, διαθέτει το χάδι μιας αιχμηρής τρυφερότητας!
Τούτη η αιχμηρή τρυφερότητα είναι που ματώνει αισθήσεις και συγκινεί βαθύτατα κατά την ανάγνωση. Η ειλικρινής εξομολόγηση είναι στον πυρήνα της, η δραματική αφηγηματική που τρέφει λεπτές ευαισθησίες.
Είναι ένα «ημερολόγιο σε ξένα χέρια», όπως λέει ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Είναι η προσωπική κατάθεση ψυχής του Χρήστου Χασιώτη , που τολμά να εκθέσει εαυτόν, απογυμνωμένο από οποιοδήποτε σύνδρομο. Χωρίς ερμητικά σχήματα και αποκλίσεις, παραθέτει ευθύβολα την αγωνία του ανθρώπου, που πάσχει και παλεύει για ένα υγιέστερο μέλλον. Είναι η οδυνηρή διαδρομή, που εμπεριέχει την λύπη και τον πόνο, την απώλεια, αλλά και την ανάκτηση.
Κάθε μια από τις πολλές και δύσβατες δοκιμασίες, θα τις περάσει με αρετή και τόλμη, με ευγένεια και αξιοπρέπεια!
Θα καταγράψει ό,τι τον συγκλόνισε στην πολύχρονη αναμέτρησή του με τη νόσο Ρarkinson. Είναι ο πικρός γυρισμός, από το μεγάλο ταξίδι στη χώρα της νόσου. Δεν θέλει ν’ αφήσει πίσω του άγραφους γρίφους, σε άγρυπνα τοπία. Άλλωστε, εδώ και καιρό έχει σμιλεύσει πληγές και τραύματα, που πολύ τον πόνεσαν. Η θλίψη και οι ταλαντώσεις της έχουν καταλυθεί. Μετασχηματίστηκαν σε αντοχή, για να ευδοκιμεί η ελπίδα!
Φτάνει πια! Αιωρήθηκε και χαραμίσθηκε πολλές φορές, σε πολλά που δεν άξιζαν!
Γνωρίζει καλά, πως όσο επώδυνη κι αν είναι η αλήθεια, πρέπει να ειπωθεί!
Οι ψυχικές αγκυλώσει που τον σημάδεψαν πρέπει να αποψιλωθούν και να εξακτινωθούν στην ολότητα της αλήθειας. Έμαθε καλά, πως δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από την απελπισία, αλλά να την γονιμοποιεί και να την μεταλλάσει σε ένταση και δίψα για ζωή!
Γιατί όπως λέει ο Φερνάρντο Πεσσόα:
«-Α, δεν υπάρχει νοσταλγία πιο οδυνηρή απ’ αυτή των πραγμάτων που ποτέ δεν υπήρξαν»
Ακριβώς! Επειδή ο Χρήστος Χασιώτης θέλει να τα ζήσει όλα κι όσα ακόμα δεν έχουν φανεί.
Δεν θα επιτρέψει στο βίαιο του πόνου, να καθορίσει τα επόμενα βήματά του. Κάθε έξοδος
από το νοσοκομείο είναι και μια νέα ανασυγκρότηση των δυνάμεών του! Μια νέα εγρήγορση για εκείνα που έρχονται. Νέες προκλήσεις, που σθεναρά πρέπει να αντιμετωπιστούν. Είναι εκείνος, που δεν επιτρέπεται να έλκεται από την λήθη του άρρητου.
Δεν κατακερματίζεται. Δεν αποκηρύσσει, αντίθετα, αφήνει τις πληγές και τα τραύματα να υπάρχουν, ως αντίδοτο στον πλεονασμό και ως κίνητρο για νέες κατακτήσεις.
Γιατί, όπως λέει ο Octavio Paz:
« Η μόνη ελπίδα είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το μπαούλο».
Ο Χρήστος Χασιώτης θα βγάλει τελικά την ψυχή του, γράφοντας την βιωματική πραγματεία του, απαλλαγμένος πια από την αίσθηση του κενού. Θα αρχίσει πάλι από την αρχή να ερευνά το νόημα της ζωής, χωρίς να αναζητά τις αιτίες, που τον οδήγησαν σε μια ασυνήθη ζωή. Την αποδέχεται όμως με όρους, που ο ίδιος θέτει εκ νέου, στα ορόσημα της ανισότητας, επιβάλλοντας τα δικά του δίκαια ορόσημα. Κι όλα αυτά, όχι βέβαια για να θρέψει το προσωπικό εγώ ή για να βιώσει την αυτοεξύψωση και τον αυτοδοξασμό. Απλά, όταν η συνείδηση αφυπνίζεται γίνεται πιο ευαίσθητη. Εμφανίζεται ένα νέο αίσθημα ευθύνης, απέναντι σε όσα έχει ζήσει. Έτσι γεννιούνται νέες προσδοκίες και φιλόδοξες τάσεις.
Ο Χρήστος Χασιώτης έλκεται σθεναρά από τη δίνη της εξωτερικής δράσης. Αναζητά μια νέα απασχόληση, νέες εντυπώσεις και ερεθίσματα, για να ανακουφισθεί από την ταλαιπωρία της περιπέτειας με την υγεία του. Δεν πρέπει να αγνοούμε, πως η πνευματική αφύπνιση ισοδυναμεί με πραγματική θεραπεία, προσδίνοντας ένα αίσθημα μεγαλοσύνης και κατανόησης των ανθρώπων και της απεραντοσύνης των συναισθημάτων τους!
Γιατί, «όλοι είναι Θεοί και όλοι είναι παιδιά του Υψίστου», μας λέει η βίβλος.
Ο Χρήστος Χασιώτης θα βρεθεί κοντά στους ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο, κοντά στους πάσχοντες. Το βιβλίο αυτό, είναι η δική του προσφορά, στο μεγάλο πόνο και στην απόρριψη που βίωσαν. Τους υπενθυμίζει, πως η ζωή ανήκει σε όλους και πως δεν είναι μόνοι σε τούτη την μάχη, που καταπολεμούν τη νόσο… Ρarkinson. Γι’ αυτό και δανείζεται τη σκέψη και τα λόγια του Νομπελίστα ποιητή, Octavio Paz, που είχε πει:
«Aισθάνομαι αλληλέγγυος σε όλους τους αδύναμους, κυνηγημένους και περιθωριακούς, σε όλους εκείνους που ψάχνουν για ζεστασιά και αγάπη».
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
