| |
..και η καρδιά μου ζήταγε σε τοίχους γατζωμένη
τα γιασεμιά απ’τις αυλές που κανείς δε κόβει πια.
Ποτέ δεν τα ΄δε μαραμένα μες στις λάσπες να πατούν.
Χαζή…
Δες και κάτω, δεν υπάρχει μόνο ουρανός...
Κι ήθελε να ζήσει,πόσο πολύ το ήθελε να ζήσει.
Μα γύρω τυφλοί, κουφοί έλεγαν γι’αυτήν, τη βλέπαν και γελούσαν.
Μέσα στο δρόμο στάθηκε, παιδί χωρίς παρέα.
Μα στάσου είπε ξαφνικά… ακούγονται φωνές.
Κρύψου της ψιθύρισα…
Φωνές…
Κρύψου χαζή, κρύψου...
Έτρεχε και γελούσε.
Δεν είδε πως τα πρόσωπα ήτανε σκυθρωπά.
Δεν είδε πως στα χέρια τους κρατούσαν ανθοδέσμες,
κι η καθεμιά τους έκρυβε κι ένα μικρό σουγιά.
Μη πας κοντά της λέω, φύγε…
Το χαμόγελο κοστίζει, μ’ακούς;….
Κρύψου...
Μα πως ένα παιδί να σ’ακούσει;
Πώς να καταλάβει οτι υπάρχει και κακό;
Φύγε, της φώναξα..
κρύψου…
Μα εκείνη πήγε κοντά κι άνοιξε σαν αγκαλιά για να δεχθεί ο,τι της δώσουν.
Απ’το λουλούδι βγήκε το λεπίδι.
Σάστισε.
Μαρμάρωσε..
Τρέχα της φώναξα.
Τρέχα χαζή, τρέχα…
..αιμορραγείς.. τρέχα…
Μα εκείνη,τι παράξενο.. ούτε που αναστέναξε..
Μονάχα ένα δάκρυ..
Ποιος να το δει;...
Ποιος να το σκουπίσει;…
Κι άλλη μαχαιριά…
Κι άλλη μία…
..κι άλλη.. κι άλλη…
Και στο είχα πει χαζή….
Κρύψου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
