| |
Μαζεύω τα κομμάτια που αποτρέπουν το περπατήμα μου
στο μονοπάτι της ηθικής που ταυτίζεται με τα εσωψυχά μου.
Τα κλειδώνω σε ξύλινο μπαούλο
που επι χρόνια ηταν θαμμένο στου μυαλού μου τα θεμέλια
πλέον δεν με καθοδήγουν,εχουν εξαντλήση καθε μεταμέλεια.
Με βαρίες ανάσες, το ανασύρω
τις αλυσίδες που το αγγαλίαζουν με δύναμη σφίγγω
και ας στάζουν αίμα οι πληγές
στα θολά νερά του εφιάλτη το πνίγω.
Το κλειδί κράτω για να μου θυμίζει
τον φόνο που διέπραξα εν συνειδήσει
ο φόνος εξετελέσθη αυτη τη νύχτα τελευταίας ντροπής
φόνος που με αποφυλακίζει απο το δημιούργημα μιας αυτοκαταστροφής.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
