| |
Δράκοντες
Μικρό παιδί σαν ήμουνα τους δράκοντες φοβόμουν
Και στην ποδιά σου μάνα μου ερχόμουν κι’ εκρυβόμουν
Και μούλεγες παιδάκι μου αυτάναι παραμύθια
μανούλα μου δεν μούλεγες ποτέ σου την αλήθεια.
Και τώρα που μεγάλωσα κι’ έγινα παλικάρι
μανούλα μ’ αποκοίμισες κι’ είναι πολλά τα βάρη
τους δράκοντες μανούλα μου τους έδινες την κρέμα
και τώρα που διψάσανε μας πίνουνε το αίμα.
Όταν εγώ σου φώναζα πως θέλω να προστάτη
εσύ με εμαστίγωσες και μ’ είπες αποστάτη
μικρό παιδί σε άκουγα να λες τα παραμύθια
πόσο πικρή αντίκρισα την παγωμέν’ αλήθεια.
Πάντα μου έλεγες κακό πως κάνουν οι τερμίτες
κι’ εσύ δεν με προστάτευσες από τους τραπεζίτες.
Σε βλέπω τώρα μάνα μου στην αγκαλιά τους νάσαι
στο βρόμικο κρεβάτι τους μαζί τους να κοιμάσαι
Μάνα επέρασ’ ο καιρός π’ άκουγα παραμύθια
και σου φωνάζω δυνατά πως θέλω την αλήθεια.
Το ξέρω μάνα πρόστυχη τους δράκους πως αγάπας
Την ηδονή τους έπαιρνες και τα παιδιά σου απάτας.
Θέλει μεγάλη δύναμη να λάμψει η αλήθεια
γι’ αυτό κι’ εσύ μας γαργαλάς τα’ αυτιά με παραμύθια.
Αν θες να είσαι μάνα μας σ’ αυτές τις περιστάσεις
Τους εραστές σου άρπαξε κι’ έλα να τους δικάσεις.
1-2-2014
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
