| |
Παρέδωσέ μου την άγρυπνη ψυχή σου καθώς τα αγκομαχητά σου
Θα ηχούν ρυθμικά σαν αγριεμένοι βηματισμοί
Μαυροντυμένων μαγισσών
Έτη έχεις πιότερα πόνου, παρά χαρισμένα στην άμορφη μάζα της ανεμελιάς
Δώθε είναι το μνήμα σου, διακρίνεται εύκολα
Καθώς οι όξινες στάλες ξεπλύναν από το πρόσωπό σου
Το χώμα, το μαύρο χώμα που σου δώκανε σε χούφτα με χρυσό
Θυμάμαι, πάντοτε επέλεγες να πάρεις αυτό που αστράφτει
Κι ας οδηγεί σε τόπους παρθένους
Σε προσκυνώ σαν αλλοτινός ικέτης φίλε μου
Το χάρισμα του βρικόλακα, ένα ψέμμα αιώνιο
Να σε αγαπώ παντοτινά όπου και αν βρίσκεσαι όπου και νά'σαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
