| |
Εξαγόρασες με δώρα που σού'χανε δώσει παλιά και δεν θυμούνται πια,
Τους μάγους που κερνούν τη ζωή σου σκοτεινά μυρωδικά
Και έδωκες στους απογόνους σου φίμωτρα ώστε να αποφύγουν την παρεκτροπή
Σε λέγανε ουράνιο θόλο,
Ένα μαύρο πέπλο που τις ανάσες μας σκέπαζε
Τα όνειρα κρύβοντας και τους ήρωές τους δολοφωνόντας
Ω! Γινήκαν υστερόφημα μικρά ανθρωπάκια
Που το βιβλίο τους αναφέρει με γράμματα μικρά, πολύ μικρά
Τόσα, ώστε συρρικνώθηκε το μετέπειτα φευγιό τους για τον ξένο τόπο
Και φτάσανε εκεί σε δευτερόλεπτα, ο ίδιος όπος που βρίσκονταν και πριν
Ο ίδιος τόπος
Υπάρχει θύελλα στα μονοπάτια των στεναγμών σου
Και χάος είναι οι σκέψεις σου οι ανεκπλήρωτες,
Λαβύρινθοι με δεκάδες κέρβερους, βασιλιά Μίνωα
Σαν απωθημένα ερωτικά με δεκάδες σκέψεις ανθρωποκτονιών
Κει να ξενιτευτείς εσύ και οι πιο μεγάλοι έρωτές σου
Σε αυτόν τον υπέροχο αντίλαλο της ημιθανούς ανεμελιάς
Εκεί όπου ποιήτριες πενθούν
Τους χαμούς των στιχουργικών τους ονείρων
Κατεδαφισμένα φιλιά δίχως νόημα, φιλιά δίχως πόθο
Οι καιροί είναι λάσπη και αδειανά μπουκάλια
Ανέκαθεν η αναζήτηση των ιδανικών στην επιφάνεια
Έμοιαζε ανάγκη και οδηγούσε στη λύτρωση
Υπέροχα οσφραίνω τον καιρό!
Ω! Τί όμορφη μέρα για εξανδραποδισμούς!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
