| |
Απομακρυνόμενος από τους στερνούς ρομαντικούς
Τις φωνές τις ψυχικές επένδυσα με ατσάλι και άκρατο βίαιο τρεμούλιασμα
Σμιλεύτηκαν στο αμόνι της περαστικής σκιάς σου
Εκεί σε είδα λεπτή φιγούρα σαν απόμακρη
Να σε λούζουν φωτιές από πλανήτες γερασμένους
Μια αδικοχαμένη αγκαλιά βουτηγμένη στα λασπόνερα της στερνής σου ξενοιασιάς
Μα τις νύχτες σε τρομάζουν τα ουρλιαχτά των ελάσσονων ποιητών
Κι ανάμεσά τους
Μισεροί
Οι τελευταίοι των ρομαντικών
κερνούνε στίχους συντριβής σε σφηνοπότηρα
Κι ομιλίες περίεργες, εγκλωβισμένες στην μποτίλια με το αψέντυ
Το ψέμμα σου τους γέρασε πληγώνοντας
Μια φλέβα ανικανοποίητη από την κύλιση του αίματος
Κι αποζητώντας ξυράφια, όλα για σένα,πνιγήκαν σε μια χούφτα θαλασσινό νερό
Η αδιαφορία σου αποπνικτική
Μας πιάνουν δύσπνοιες στο κελί που μας χαρίζεις, σε ευγνωμονούμε για τούτο,
Την αγνωμοσύνη δεν είχαμε ποτέ γευτεί ούτε παραδώσει
Παρατήρησέ μας έναν έναν
Βαδίζουμε κάθετα και οριζόντια την αυλή της φυλακής σου
Εν τέλει
Θα στοιχηθούμε στον τοίχο
Η εκτέλεση
Το πέσιμό μας εν τέλει
Ω ακραίε ρομαντισμέ
Δώκε μου γυναίκα να λατρέψω
Και ας καταστρέψουν ότι αγαπημένο λέω πως έχω
Το παν είναι ρευστό μα η στασιμότητα της αλήθειας εκείνου του υποτυπώδους χαμόγελου που δημιουργείται τις νύχτες της ασχήμιας υποκρύπτει άραγε την μάσκα της επόμενης;
Σε ένα θάνατο νύχτας βροχερής
ʼκουσα τους βρυχηθμούς σου τους συναισθηματικούς
Και έτσι ψέλλισα πως ο ρομαντισμός δεν φεύγει
Μα προσμένει την απώλεια της βάναυσης αντιμετώπισης
Του συναισθήματός σου που κλονίζεται
Σαν σου διηγούμαι πως
Χρειάζομαι τα πορφυρά σου χείλη
Να ξεδιψάσω, και ας συρρικνωθώ σε κάτι πολύ πολύ αφυδατωμένο
Στο νωχελικό εμβατήριο που έμαθε να τραγουδάει
-φάλτσα βεβαίως, ποτέ αληθινά δεν ερωτεύτηκε-
Ο μικρός πρίγκηπας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
