| |
Μόνος στην έρημη φωνή του τέλους φωλιάζω, δώθε κάνει κρύο
Αυτό είμαι, μια μαριονέτα!
Ξύλο μασίφ που αργά αργά σαπίζει
Μικρός θυμάμαι ονειρευόμουν
Έναν κύριο με πλατύ, πολύ πλατύ χαμόγελο με μάσκα από κείνες
Που φοράνε οι πιο μόνοι κλόουν
Να κρατά τις κλωστές σαν μπαγκέτες και να τις βαρά με μανία στο δέρμα του αέρα
Ο μαριονετίστας πλέκει σε ιστορίες τα ανδρείκελά του
Τη φαντασία και τις μνήμες
Και όλο μεγάλωνα με αναρριχήσεις πατώντας
Τους συναισθηματικούς, τους ήρωες της νύχτας
εκεί όπου κανείς δεν λούζεται με τα μικρά τους θλιβερά νοσήματα
Τις μελλοντικές μανίες
Μα στους ίσκιους ο μαριονετίστας περιδιάβαινε
Αποζητώντας νέα θύματα
Το τρεμάμενο φιλί ανέκαθεν ήταν ισχυρότερο από την μεγαλύτερη απειλή
Στα πευκοδάση των σκηνικών του
Έτρεχα πίστευα πως ήμουν ελεύθερος-
Καπνίζοντας τις βελόνες τους μα αγνοώντας την τρέλα
Τελειώνει ο ρολίσκος μου προστάζει ο προστάτης
Κουνώ τα χείλη μου και ακούω να λέω:
«Πέθανε ο κόσμος που ζούσε στα όνειρά μου;»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
