| |
Είπες πως γράφεις ποίηση
Και σούδωκα μια χούφτα αστέρια να εμπνέεσαι
Μα τα άστρα είναι πολικά
Και γράφεις συνέχεια για πάγους και κρύα
Για του αέρα το σφύριγμα και την πετρωμένη θάλασσα
Τον καθάριο ουρανό της ανταρκτικής
Παγωμένα ωκεάνια, έτσι περιέγραψες τα μάτια σου στον καθρέπτη
Αφού τόσο αγάπησες την γη των πάγων, δεν έχεις να μοιράσεις
Τίποτε άλλο πουθενά τώρα πια;
Ξεκίνησες το ταξίδι σου που αμφίβολο έχει προορισμό,
Πόσο μαλλον γυρισμό
Για τα εδάφη της ματαιότητος, έτσι, γενικά τα περιέγραψες
Σε τούτα τα εδάφη αυξάνονται πληγές
Μια άγρια νύστα και μια ξαφνική αστραπή
Τραντάζουν τα αρχέγονά σου εκείνα συναισθήματα
Των φόβων και των απύθμενων θανάτων
Αυτοί που πλαγίως σου επιπλέουν
Τόσο ήρεμα
Προσδοκώντας τον τελευταίο αποχαιρετισμό
Ποιήτρια ψυχή, πόσο μίσος θα εγκλωβίσεις ακόμη;
Αυτοαποκαλέστηκες ποιήτρια λοιπόν
Σε γνώρισα σαν γράμμα μορφή φανταστική
Μα αλίμονο! Λέγεται παράνοια ετούτη η σκέψη:
Ένα ποίημα να γράφει ποιήματα κείνα της διαγραφής του
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
