| |
Καταβεβλημένος από τους ίδιους και τους ίδιους χτύπους αυτού του καταραμένου ρολογιού
Μέτρησα έτη αμέτρητα και παγωμένους πλανήτες όπου κατοικούσαν
Αλλόκοτα ξωτικά
Παρακάλεσα λοιπόν κοιτώντας τους δείχτες
Ικέτεψα σαν ηλίθιο τζάνκι τους περαστικούς ωροδείχτες
Να μπει αέρας να αναπνεύσω
Εντός μου. Και εκεί
Στο ύψωμα στέκομαι και κοιτάω τη δύση πέρα
Μια ζωή που χάνεται σαν έρημο θηρίο και ξαναγυρνά
Σαν ταχύτατο σύννεφο
Σαν χρυσάφι αρχαίο που λιώσανε τα ξωτικά
Σαν θέλησαν να το μεταμορφώσουν σε τυχερή χρυσόσκονη
Ω! Τόσο μακριά που βρίσκεσαι γυναίκα,
Σε άλλο φως, λιγότερο λαμπρό από κείνο που κυνηγώ
Σε σένα προσπάθησα να χαρίσω τούτα τα παρακάλια και την σάλπιγγά μου
Ώστε να καλείς ετοιμοπόλεμους ιππότες
Με απώτερο στόχο την προστασία της άμετρής σου ομορφιάς
Φως της, και φως που κατευθυνόμουν, γείρετε στους ύπνους της πλάι
Να της χαϊδεύετε τα χείλη
Εν τέλει
Να σβήσετε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
