Στα χαρακώματα τραγουδούν οι στρατιώτες το όνομά σου
Ενδυμασίες σου προσφέρουν, τα χαμένα τους εφηβικά όνειρα
Ας σιγοψιθυρίσουμε όλοι μαζί, στρατιώτες ποιητές και γυναίκες που για σας πολεμάμε
Τους στίχους της ερημιάς
Μονάχοι σε άγνωστους ανθρώπους μοναξιές μοιράζοντας
Και αναστεναγμούς
Θα ξυπνήσουμε τη μέρα της χαράς
Και όλη η πλάση θα είναι αηδόνια που ζευγαρώνουν
Τα δάκρυα σκούπισε σκοπέ από τα μάγουλα και ύστερα από τα χείλη,
μα όχι από τα μάτια, είναι υπέρτατοι τούτοι οι καταρράκτες σου, νερά της αρμύρας, που γεννιούνται από την ψυχή.
Και δώκε τα εκεί που είσαι καθορισμένος να βαδίσεις
Στην άνυδρη γη των αισθήσεων
Και του τέλους που ανέκαθεν καθόριζε
Το πέσιμο, σε ό,τι λαμπρό δημιουργούσαμε
Οι φίλοι μου και εγώ
Στρατιώτες που χάσαν τη γενιά τους
Τα απατηλά όνειρα που ξεθώριασαν
Υπέρμαχοι της έσχατης λύσης
Η εξύψωση των αθέμιτων ανταγωνισμών
Αναζήτηση της ευτυχίας αποκαλέσαμε τις ήττες
Μικρά ψυχομαχητά:
Εύρεση αρχηγικών εντολών
η ετυμηγορία βγήκε, γράφεις όμορφα....και στα δέκα....μα τι είπες ακριβώς?? μπορείς να κάνεις ένα μικρό σχόλιο επ' αυτού?? την ξανακαλησπέρα μου, ουγκ!
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
