| |
| | Το κλάμα της βροχής |  | | | 20/9/92. Ήμουν 18 χρονών.
Αρκετά χρόνια πριν δηλαδή.
Η μέρα της γιορτής μου και μετά από μια συγκέντρωση φίλων σπίτι και αργότερα με απαραίτητη έξοδο,πέφτω ψυχολογικά λόγω πρόσφατου χωρισμού. | | |
Κλαίει απόψε η βροχή,
κλαίει κι αυτή μαζί μου,
μια χειμωνιάτικη νυχτιά
έγινε η ζωή μου.
Όλα μαύρα και θολά,
τριγύρω μου, θλιμμένα,
τα άστρα και ο έρωτας
για μένα είναι χαμένα.
Η αγάπη πια έχει χαθεί,
η μοναξιά τρυπάει,
αλλά ο ήχος της σιωπής
την άνοιξη ζητάει.
Η λασπωμένη πόλη μου,
σαν πένθιμο τοπίο,
το στερημένο μου κορμί
τρελλό νεκροταφείο.
Κλαίει απόψε η βροχή,
κλαίω κι εγώ μαζί της,
θάνατος ίσον ζωή
κι εγώ βαρυποινίτης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Γιώργος_Κ
11-03-2006 | Καλημέρα, υποθέτω για να το έχεις πάρει τόσο σοβαρά, μάλλον δε βρήκες γκόμενα απο τότε, ε? :) Τι να κάνουμε, άλλοι είμαστε 28 χρόνια μόνοι, αλλά δεν κάνουμε έτσι...;) | | Malvius
11-03-2006 | Ευχαριστώ για το "καλωσόρισμα", αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Απλά είναι από τις πρωτες μου απόπειρες να εκφραστώ με στίχους και αποφάσισα να τους μοιραστώ εδώ. Συγγνώμη αν ενοχλώ... | | Γιώργος_Π
12-03-2006 | Μάλβιους η μοναξιά τρυπάει όντως... Μαρέσει. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
