| |
Τα πρώτα έβγαλε ρόδα,
μια τριανταφυλλιά,
όταν εσύ γεννήθηκες,
και είχε ξαστεριά.
Ήμουν τεσσάρων και έπαιζα,
κάπου στην αμμουδιά,
το γέλιο σου οταν άκουσα,
που φερε ο νοτιάς.
Περάσανε τα χρόνια,
και παίζαμε μαζί,
καθώς τη μοίρα ύφαινε,
στα ρόδα η βροχή.
Να 'ξερα πως να πιάσω,
τα ρόδα της ζωής,
με αίμα ζωγραφίζω,
καρδιά μου παιδική.
Μα πως μην αγγίξω,
του νου τις προσταγές,
και πώς να μη ματώσω
στο κόσμο που τις θες.
Σταγόνες τώρα πέφτουν,
στα πέταλα κυλούν,
σαν δάκρυα και φεύγω,
μακριά να μη με βρουν.
Σαν μουσική θα έχω,
τις ρόδες που κυλούν,
με το άγνωστο για ελπίδα,
στις ράγες του συρμού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
