| |
Και οταν μου φοραει τα μαυρα
Να μαυριζει και η ψυχη μου
Ανελεητη κορη
Με το ασπρο λεκιασμενο νυφικο της
Το σιχαμενο και μετανιωμενο
Προτου να λερωθει φθαρμενο
προτου να φορεθει πεταμενο και μονο
Σκισμενο αδικημενο και απονο
To xλιαρο και ανεχτο της καθημερινοτητας
Να με τρυπαει
με θυμο με παραπονο με μετανοια
Και με πικρα περισση με πικρα περισση
Σαν παρθενα ανοιξη
Σαν λεκιασμενος βυθος
Με στεγνα ματωμενα χειλια
Να με τρυπαει
Ονειρο χωρις φτερα χωρις χρωμα χωρις σκοπο
Χρυσαλιδα παντοτινη
καταραμενη και αφημενη
Και απο ανθρωπους και απο συμπονια
Στο σφραγισμενο με φωτια με φοβο και κερι
Κουκουλι
μανδυας και βελο
Που σαν μυστικο σαν μυηση σαν προσητυλισμος
το μεταξι αλυσιδα
φυλακη και σπιτικο μαζι
Χωρις δρομακι με καρδια
Χωρις κηπο με φωλια
Χωρις λαγνες ματιες και λυτα μαλλια
Και αστερια που παραδινονται
Χωρις ευχη και προσμονη
Να με τρυπαει να με τρυπαει να με τρυπαει
Για τη θυμηση για την μετανοια για την ελπιδα
Και τον χρονο που τελιωνει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
