| |
εις την αυλη του κοσμου καθισα
κατω απο ενα δεντρο
και στη σκια του εκλαψα
τον κοσμο που σκεπαστηκε απο πεπλο
δωσμου το νερο της λησμονιας
μαυρο σαν ειν της στυγας το νερο
και πες μου της αληθειας τον σκοπο
σε ενα μικρο παραμυθι να αποκοιμηθω
καποτε θα λιωσουνε οι παγοι
και θα ξαναρθεις απο τον αδη
καποτε θα ανατειλει
ο ηλιος και θα αναψει το καντηλι
τωρα μενει μονο το φυτιλι
εις τα μαρμαρενια αλωνια
μετρησαμε του ανθρωπου την συμπονοια
και με δρεπανι ισιο τον κοπο σου αφεντη θα τρυγησω
χιλια τα χρονια που κελαηδουνε αηδονια
και μια στιγμη για να ρθει η διχονοια
φερε μου λοιπον το βουλοκερι
και μια σφραγγιδα να σημαδεψω το χαρτι
πανε περναν τα χρονια σαν τα χελιδονια
και αλλαζει η εποχη
θα ρθει καιρος και ηλιος
για να αναστενξει στα στηθια η φωνη
με των ανθρωπων τα τερτιπια
δεν βλεπει κανεις την αληθινη ζωη
μα θελει αντοχη και δυναμη μεγαλη
να σηκωστει ο ηλιος στον ντουνια
δωσε κλωτσο στην ανεμη παλλικαρι
και ελα να σου ειπω τα σχεδια για τουτη τη νυκτια
εφτα ζωες να ζουμε
και εφτα να τις ποθουμε
τις μερες διχως συλλοικα
και οτι αγαπουμε
να εχουμε παντα στη καρδια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
