| |
Γιάννης Βούλτος - Μαρτυρία από την Σοφία Στρέζου
Το 2014 κυκλοφόρησε εκτός εμπορίου, η νέα ποιητική συλλογή του Γιάννη Βούλτου, «Μαρτυρία».
Ο Γιάννης Βούλτος είναι ο ποιητής, που αφουγκράζεται θροΐσματα σε χίμαιρες, καθώς ενδύεται όνειρα, για να ορμά σε ποιήματα. Λιτά κυριαρχεί στο χαρτί, ως να βυθισθεί σε μια ενδότερη ανάγκη, που δεν μπορεί να πνίξει την εκφραστική του, στην ποιητική σφαίρα. Αποκρυπτογραφεί, επιθυμώντας να χαθεί στον αδιάβατο λαβύρινθο των λέξεων. Τις διυλίζει στο χαρτί για να μιλήσουν, σχοινοβατώντας στις μινιμαλιστικές πυκνώσεις της λεκτικής αιώρησης.
Γιατί ο ποιητής εμβολίζει και εμβολίζεται σε νεφέλες, διεγείροντας εκλεκτικά τη βαρύτητα της γραφής. Κι εκεί ακριβώς συντελούνται κραδασμοί, μαρτυρώντας το μαρτύριο του ποιητή, για να διασωθεί η ποίηση.
Γιατί η ποίηση για τον ποιητή, είναι μια θρησκεία που στεγάζεται εκεί που αναφλέγονται πόθοι, σε λυρικά νοήματα με αισθητική αυτοτέλεια.
Η δημιουργική ενασχόληση, προσδιορίζεται από την συναισθηματική εξέγερση της ηθικής και γνωστικής του συνείδησης, που θεωρεί Χρέος το Ποιείν. Ο οντολογικός ορίζοντας της γραφής του, διαθέτει τον φάρο μιας ευαίσθητης αμηχανίας, που τολμά με σύνεση να την φωτίζει.
Ο Γιάννης Βούλτος είναι ένας προσεκτικός μελετητής της ποίησης, που διαθέτει ποιητική μνήμη. Αποκαλύπτει τον γόρδιο δεσμό, που τον ενώνει μυστικά με τη νύχτα. Την καταλύει, για να γράφει στίχους στο χαρτί, στις ίσες λεκτικές ισορροπίες, στις αθόρυβες και σεμνές συνδιαλέξεις του. Επειδή τη νύχτα το ανείπωτο χτίζει λέξεις, που αντλούνται από την μοναχικότητα του δημιουργού. Καταδύεται, ψηλαφώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα ποιητικά ένστικτα και η λειτουργία τους προβάλλονται, καθώς η δυναμική των ποιημάτων έχει να κάνει με την εσωτερική διαπίστωση.
Ο Γιάννης Βούλτος είναι ένας ευαίσθητος και σεμνός ποιητής, που βρίσκεται μακριά από αγοραίες συναλλαγές. Είναι ο αφοσιωμένος της εκλεκτικότητας των συναισθημάτων. Παραμένει ο αθέατος στη θέαση μελαγχολικών ρεμβασμών. Γίνεται ο διαλεκτικός των εξισώσεων της ποιητικής. Εστιάζεται σε λεκτικούς σχεδιασμούς, που σκοπό έχουν να κατανοήσουν και να αποδώσουν την αποτελεσματικότητα της εσωτερικής του ανάγκης για έκφραση στο ποιητικό σύμπαν, διατηρώντας απερίφραστα την λιτότητα στην ποιητική ύλη.
Η διαδικασία της γραφής που μετουσιώνεται σε λόγο, είναι για τον ποιητή η επίπονη και σχολαστική ακολουθία, από την σιωπή ως την άρθρωση. Κατασταλαγμένη εμπειρία στις υψηλές θερμοκρασίες του Γράφειν. Με εικοναπλαστική δύναμη, μετατοπίζει το βάρος των νοημάτων σε ποιητική εμπειρία. Γιατί η βιωμένη υπαρξιακή ανησυχία, γίνεται η βασανιστική διαλεκτική που διατυπώνεται τελετουργικά, στις προσωπικές διακηρύξεις.
ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ
Αντιπαθούσε το χαρτί
Απεχθανόταν το φως της μέρας
Ήθελε τη νύχτα
Τους στίχους του
Να τους γράφει στον τοίχο
Να τους στήνει στον τοίχο
Και κατόπιν ο ίδιος
Να τραβά τη σκανδάλη
Στην ποιητική Βαβέλ η ποίησή του είναι διακριτή, στις εκκρεμότητες με την τέχνη. Συνωμοτεί με τις πτώσεις, στους βηματισμούς με τα κύματα, στην άρνησή του να καταποντιστεί, επιμένοντας να βαδίσει πάνω σ’ αυτά. Είναι η δική του διέξοδος, που κατακτήθηκε με ωριμότητα η ακρίβεια και η δωρική αυστηρότητα στη γραφή του. Αν και οι στίχοι είναι μικροί στις αναχωρητικές διαδικασίες, εντούτοις είναι περιεκτικοί στους διαρκείς και αδιαίρετους υφολογικούς κανόνες. Είναι προσλαμβάνουσες, που έχουν να κάνουν με την βιωματική αντιληπτικότητα του ποιητή.
Δεν είναι ματαιότητα, αλλά επίγνωση που δίνεται με νηφαλιότητα, εμποτισμένη με ανάλογες δόσεις ευθύνης του ρόλου του ως δημιουργού. Προσωπικός λυρισμός, ανένταχτος σε φόρμες και ιδεολογικές συναθροίσεις, εκφράζει με λακωνικότητα, ποιητικές αφηγήσεις στην αυτοτέλεια και στην αυτοσυντήρηση της ποίησης. Χαρτογραφεί την προσωπική πτώση από την ανόθευτη συνειδησιακή του υπόσταση, στους τύμβους της ποιητικής του ύπαρξης, με τα οντολογικά κτερίσματα της γραφής του.
ΒΟΥΤΙΑ
Βουτάει απ' τον ψηλότερο βράχο
στο νερό
Βουτάει απ' τον πέμπτο
στο κενό
Η θάλασσα
αφρισμένη
Ο δρόμος
πολυσύχναστος
Καθώς εκείνος
Σηκώνεται
Και περπατάει
Στα κύματα
Εμπύρετοι συνειρμοί ακροβατούν στο μεταίχμιο μιας φαινομενικά αποστασιοποιημένης ποίησης. Κατά βάθος είναι άκρως εξομολογητική, υπονομεύοντας την συγκίνηση, καθώς συναρμολογεί στην ψυχή του συντρίμμια.
ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ
Κάθε πρωί
Κάνει έναν ιδιότροπο περίπατο
Στην προκυμαία
Έχει τη συνήθεια
Μαζί με τα κοχύλια
Να μαζεύει
Και τα συντρίμμια
Απ’ τα ναυάγια
Και στο σπίτι
Κάθε βράδυ
Να τα συναρμόζει
Στην ψυχή του
Θα μπορούσε η ποίηση να θεωρηθεί για τον Γιάννη Βούλτο το πεπρωμένο του. Γιατί είναι ο ερημίτης, που αποκαλύπτει την αγωνία του δημιουργού, εξηγώντας την λεπτομέρεια μιας τέχνης βασανιστικής, αφού πρώτα καταδυθεί στον πυρήνα της.
Με την φυσικότητα του καλού μάστορα, χτίζει επαγωγικά λέξη τη λέξη το ποίημα, με ρεαλιστική σκληρότητα. Ασκείται, υποσκάπτοντας κάθε φορά δαιδαλώδης και δύσκολες αφετηρίες, για να φτάσει στις χαρτογραφημένες περιοχές της ποιητικής τέχνης, οδοιπορώντας σε στίχους.
Υπόγειες και σκοτεινές διεργασίες τον οδηγούν στην όχθη μιας αναζήτησης, που δεν αφορίζει την ποίηση. Αντίθετα, φαίνεται καθαρά το ενδοφλέβιο κύλισμα στις αιμάτινες αρτηρίες του.
Λες και κάποια προπατορική ποιητική πληγή, εξακολουθεί να αιμορραγεί, διαβρώνοντας την ποιητική ύλη, που θα μετατραπεί σε ποιητική μνήμη. Γιατί, όπως λέει και ο Μανώλης Αναγνωστάκης:
«Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας»
ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
Καθώς κλεισμένος μες την κάμαρα
Πολεμάω ν’ αρθρώσω λέξεις στο χαρτί
Οι τοίχοι αρχίζουν να γαβγίζουν
Δείχνοντας δόντια κοφτερά θανατηφόρα
Τότε κι εγώ για να σωθώ
Ποιήματα νεογέννητα τους ρίχνω
Και τους ταΐζω
Ο Γιάννης Βούλτος είναι ο μοναχικός οδοιπόρος που δεν αυταπατάται. Ακούραστος περιπλανάται ο εξόριστος της ποίησης. Η μελαγχολική του διάθεση, διανέμεται στις ακύμαντες ακρογιαλιές και στις υπαινικτικές αυτοαναφορικές εμπνεύσεις. Ένας ταπεινός παρατηρητής, που αναζητά την αντήχηση στα βάραθρα της ποίησης, επειδή του το υπενθυμίζουν διαρκώς οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη
«Θα φύγουμε κάποτε αθόρυβα και θα πλανηθούμε Μες στις πολύβοες πολιτείες και στις έρημες θάλασσες»
ΠΑΡΑ ΘΙΝ’ ΑΛΟΣ
Τις νύχτες που δεν έχει ύπνο
Έρχεται μονάχος του και κάθεται
Στην ακρογιαλιά
Κοιτάζοντας το πέλαγο
Μοιάζει να γυρεύει
Κάποιους από χρόνια
Χαμένους συντρόφους
Κι ύστερα από λίγο
Βγαίνουν απ’ τη θάλασσα οι πνιγμένοι
Των καραβιών που βούλιαξαν
Σε τούτα τα νερά του τόπου του
Έρχονται και κάθονται σιμά του
Έχοντας τα σώματα
Αντίθετα απ’ αυτόν
Στραμμένα στη στεριά
Ίσως περιμένοντας
Να τον ακολουθήσουν
Όταν θα θελήσει
Να γυρίσει
Πίσω
Όμως εκείνος
Τότε σηκώνεται
Και μπαίνει μες τη θάλασσα
Λέγοντας στους πνιγμένους
Πως δεν υπάρχει γυρισμός
Μέχρι να έρθει
Η Ώρα τους
Πόσο οδυνηρό αλήθεια είναι το γέννημα, ως το ανάθρεμμα των ποιημάτων;
Αιωρείται ανάμεσα στο άρρητο και το αποσιωπημένο, μέχρι να καταγραφεί και να παραδοθεί αμαχητί στα μάτια των αναγνωστών. Οι σπονδυλωτές και πολύπτυχες αφουγκράσεις,
διατηρούν αποτυπωμένη την εμφύλια θλίψη του ανθρώπου, με τις γεωλογικές συμπληγάδες του ποιητή.
Χαμηλόφωνες, αλλά εξίσου εκκωφαντικές εικόνες - συγκινησιακά φορτισμένες - με όλα τα τραύματα ανοιχτά και τον πόνο μόνιμα εγγεγραμμένο, στα κύτταρα του ποιητή.
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΙΔΙ
Άρχισε να καίει
Όλα του τα χειρόγραφα
Ένα προς ένα
Τελετουργικά
Τα ’ριχνε στο τζάκι
Ώσπου ξαφνικά
Ο καπνός
Του καμένου χαρτιού
Δεν έφευγε
Από την καμινάδα
Ερχόταν στο δωμάτιο
Μαύρος
Παίρνοντας το σχήμα
Ενός τεράστιου φιδιού
Που άρχισε να τον τυλίγει
Και να τον σφίγγει
Και να τον πνίγει
Όπως θυμόταν
Μόλις συνέφερε
Πάνω από τα χειρόγραφα
Ο ποιητής θρέφει και θρέφεται από τους μυσταγωγικούς τόπους της ποίησης. Είναι ο απενεχοποιημένος των ανένταχτων φατριών της, επειδή ακριβώς πάσχει από την σοβαρή νόσο της. Βασανιστικά εποπτεύει και την παραμικρή λεπτομέρεια της ποιητικής του σύλληψης, στις ανάγλυφες υποδιαιρέσεις της.
Στις αλληγορικές αφηγήσεις του, κατατάσσεται η ρεαλιστική φρενίτιδα της έμπνευσης των δημιουργών, για να φθάσει στη γεωγραφία της ποίησης που ορίζει ο ίδιος και ορίζεται από αυτήν.
Ο Γιάννης Βούλτος δεν υπαινίσσεται, καταγράφει τον θάνατο του ποιητή. Ενσαρκώνει το απόσταγμα της ποιητικής του ενσυναίσθησης, με θνητικούς όρους. Με αθάνατη ευλάβεια και μυητική σπαρακτικότητα, παραδίνει το τελευταίο βιβλίο.
Είναι το προσωπικό πένθος, στο επιστέγασμα της εξόδιου ακολουθίας των ποιητών.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Ο ποιητής είναι νεκρός
Κατόπιν εξαιρετικά σοβαρής νόσου
Αποφάνθηκαν οι ειδικοί
Παντελής απουσία της ζωογόνου εμπνεύσεως
Πρόωρη γήρανση και ραγδαία απονέκρωση του στίχου
Κατάρρευση όλων των λυρικών λειτουργιών
Τα αίτια του θανάτου
Αποφάνθηκαν οι κριτικοί
Η εξόδιος ακολουθία του
Θα πραγματοποιηθεί στα χέρια σας
Όταν θα κρατάτε
Το τελευταίο του βιβλίο
Αποφάνθηκε ο νεκρός
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
