| |
Δεν θ' αποδώσω στην βοήθεια μορφή,
ούτε θα ρίξω στα αρώματα αξία.
Ήρθα χαρούμενος εκείνο το πρωί,
κι εσύ με σκότωσες με δίψα γι' αμαρτία.
Συχνά σου ύφαινα αρρώστιες διωγμού,
και σου ανέτειλα αγάπη να χορτάσεις.
Εσύ ξετύλιγες δεσμούς εξ ορισμού,
κι εγώ σου έφτιαχνα στιγμές για να ξεχάσεις.
Μαζί διπλώναμε ανάσες την αυγή
και τις δαμάζαμε συμπόνια να προσφέρουν.
Αλλά δεν είχαμε στο χθες υπομονή,
έτσι τις διώξαμε και σήμερα υποφέρουν.
Πόση διάρκεια να δώσουμε στο φως,
και σ' έναν έρωτα πιο τέλος θα υπάρξει.
Αφού ρημάξαμε τον πόθο αναιδώς
και προσχωρήσαμε σε μαύρο πια μετάξι.
Σχισμένο φόρμα οι σκέψεις του μετά,
και αδιάφανη η μέρα σαν αστείο.
Δεν θα αφήσω πια την λήθη να πονά
και θα στραφώ σε άλλο πια βιβλίο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
