| |
Να περιμένω ή να φύγω απ΄ την αλήθεια:
Θα προχωρήσω σαν να ήμουν πιο τρελός. Μια κουβέντα φώναξε μου απ΄ τα στήθια, για να υπάρξω στο κορμί σου φλογερός.
Κάποιο ξημέρωμα μονάκριβο το κρύο που σου αλλοτριώνει συναισθήματα πικρά.
Ζήσε μαζί μου αυτό το πάθος που αντίο λεει στην θλίψη και στα σκάρτα ιδανικά.
Νιώθω την αδιάκοπη αψίχολη ματιά σου να μου θυμώνει στο μηδέν σαν προσπερνά. Τις άλλες τύψεις σου κατάπινα με λάθος και τώρα ήλιος πια εσένα αναζητά.
Λιποθυμά;
Είναι αλήθεια πως σ΄ ένα επίπεδο σκοινί με παρασέρνεις;
Είναι το ψέμα που σε κάνει να γερνάς; Χρωμα πένθιμου αέρα χώρισε το, και μην προστάζεις να γελάς όταν μεθάς.
Δεν έχω πόθο να σε δένω στο κατάρτι. Του χωρισμού το πλοίο άνοιξε πανιά. Δεν θέλω σύννεφα μπροστά στον ίδιο χάρτη, απλά γυρεύω μια ζεστή πια αγκαλιά.
Μοναξιά;
Υπάρχει και μ΄ αρέσει. Όπως ξοδεύω πια το άφθονο παρόν. Σαν λειτουργία κομματιάζω το λοιπόν και σαν προσάναμμα μοχθώ στα ίδια λάθη.
Άσε με.
Μην με αφήνεις.
Σώσε με.
Ν΄ αδιαφορείς.
Προσκύνα με.
Θέλω την αύρα μου να πίνεις. Και να υπάρχεις σαν σημείο επαφής. Είμαι το αίμα που περνά λαθρεπιβάτες, σαν σε ξορκίζει απ΄ την πρόστυχη σου φλέβα. Eίμαι η κούνια που ξυπνά τους αναβάτες σαν προσπαθούν να ζωντανέψουν ψόφιο βλέμμα.
Τέρμα;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
