| |
Μα έπρεπε να κυλήσει τόσο ο καιρός λοιπόν;
τόσοι ακόμη κύκλοι να στροβιλιστούν
μες στους κορμούς των πεύκων ;
για να εννοήσω τάχα το αυτονόητο:
πως άνθρωπος σημαίνει να μπορείς να κοινωνείς,
να λες έστω κι αν νιώθεις
πως κανείς δεν σ’ εννοεί, κανένας δε σ’ ακούει.
Χαίρομαι τώρα που μπορώ και σας μιλώ
σιγά πολύ, έστω σχεδόν ψιθυριστά
με φθόγγους της ροής και της θαλάσσης
χωρίς την αγωνία μη δεν ακουστώ
ή μήπως πάρει ο αέρας τη φωνή μου
και την γυρίσει πίσω, σε μένα πάλι
ανήκουστη…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
