Μικρό σου σεργιάνι
Εσύ ποτέ δεν ήθελες κάπου να με πας
Κι εγώ καιρό τώρα δεν ξέρω που να πάω
Γύρω μου είσαι ακόμα κι ας μην μετράω πια κορυφές
Σε μια παλάμη τις χώρεσα
Δυο λόγια η καθεμιά τους κι αέρας
Κι αν κάποτε έλεγα δρόμους τώρα λέω νερό
Κι αν έλεγα φωτιά τώρα λέω σκόνη
Και μη με μαλώνεις που δεν κοιτάω μπροστά πολύ
Έχω μέσα μου όλο το πίσω που του μοιάζει
Άσε με να χαθώ στις στροφές σου
Στρίμωξέ με να περάσω χαμογελώντας τους γκρεμούς
Μάζεψε όλα τα χαλίκια μου σ’ ένα ποτήρι και πιές τα
Κι εγώ θα σε στολίσω με τις ακριβότερες ιαχές μου
Τόσο σ’ αγαπώ
Όπως στάζει η φωνή μου στη γη σου
