| |
Πόσο βαθεία είναι τα νώτα του χειμώνα; Πόσο βαθειά με κόβει αυτή, η θέα του Παρθενώνα;
Πόσες βραδιές σε πόθησα, άγνωστη Γη σε γυναικός μορφή;
Πόσες φορές μου αρνήθηκες το ιαματικό σου το φιλί;
Πόσο βαθειά τα χάσματα του Κόσμου, εκεί που αρχίζει το ταξίδι μου το αιώνιο;
Εκεί είναι που ξανά θα σε βρω μπρος μου, άγνωστέ σύντροφε, ανάσα μου και Φως μου..
Πόσο ακριβή μία κουβέντα σε έναν ξένο,
πόσο φτηνή η λαλιά της έντιμης καρδιάς,
πόσα γεράκια θα πετάξουν στα ουράνια,
πόσες κραυγές με τυραννούν της έρμης ξενιτιάς;
Σύντροφε Άνακτα, μου δείξανε το χώμα και τις ωδίνες που αναδίνονται απ' εντός του
μα θα νικήσω μες του 'Aδη εδώ το δώμα
κι ολόρθος θα ρθω να σταθώ ξανά εμπρός σου
Όρθιος θα φύγω, και θα σέβομαι τα ύψη, της βασιλείας σου, παντέρημε Κριτή
και πιο ψηλά θα σκορπιστώ στο βραχονήσι, μα η ανάσα μου δεν θα ναι πια εκεί..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
