| |
Κι είναι που λες, κάτι βουβές
των φωνηέντων οι φωνές
σαν απ' αυτές, που λες
πως σου θυμίζουνε το χθες
κι ύστερα κλαις
Κι είναι ντροπή
να ζεις κρυμμένος μια ζωή
τόσο μικρή, τόσο σκληρή
ξανά ανοίγει η πληγή
χωρίς πληγή
Των φωνηέντων οι φωνές, είναι αυτές
που σε γυρίζουνε στο χθες
χωρίς να θες, κι όμως το θες
να ξανακάνεις μια αρχή, σ αυτή τη δύσκολη στιγμή
να πας μπροστά, να αφήσεις όλα τα παλιά
κι όλα θα αρχίσουνε ξανά, με μια ματιά
Κι είναι που λες, κάτι βουβές
των φωνηέντων οι φωνές
σαν απ' αυτές, που λες
ότι δε θες, να σου θυμίζουνε το χθες
κι ύστερα κλαις
Χωρίς ντροπές,
χωρίς ντροπές κι αναστολές
που ζεις κρυμμένος μακριά
μακριά από φίλους και φιλιά
στην ερημιά
Των φωνηέντων οι φωνές, είναι αυτές
που σε γυρίζουνε στο χθες
χωρίς να θες, κι όμως το θες
να ξανακάνεις μια αρχή, σ αυτή τη δύσκολη στιγμή
να πας μπροστά, να αφήσεις όλα τα παλιά
κι όλα θα αρχίσουνε ξανά, με μια ματιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
