| |
ΤΑΣΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΕΛΗΣ - Δρώμενα ψυχής από την Σοφία Στρέζου
Το 2012, κυκλοφόρησε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΕΞΙΤΥΠΟΝ, η ποιητική συλλογή του Τάσου Σταυρακέλη, «Δρώμενα ψυχής».
Τα «Δρώμενα ψυχής» του Τάσου Σταυρακέλη είναι μια ερωτική ποιητική συλλογή. Η γραφή του επιζητά να αφουγκραστεί εμπειρίες, για να διεισδύσει με λέξεις, αποκρυπτογραφώντας ηδονιστικά το αποτύπωμα, «μιας άγνωστης ευτυχίας στο δέρμα μου», όπως εξομολογείται.
Ερείπια και στάχτες αφηγούνται την κατάκτηση αλλά και την απώλεια, στους αστερισμούς της αγάπης!
Με διάχυτη μελαγχολία συγκεντρώνει ακύλιστα δάκρυα, για να μπορεί να κολυμπά στη διαφάνεια της σταγόνας το καθαρό του συναίσθημα!
Για τον ποιητή, η τέχνη της ποίησης γίνεται το αντικλείδι που ξεκλειδώνει την πύλη των παθών. Ομολογεί - ανεξάρτητα από ηθικολογίες και πουριτανισμούς - καταθέτοντας ό,τι τον συγκλονίζει. Μόνον έτσι μπορεί να διασώσει και να διασωθεί η ψυχή, που ραγισμένη εκτίθεται. Η ηδονική πλεύση - χωρίς όρια στην ερωτική ουτοπία - είναι καθαρτήρια και λυτρωτική!
Ο λόγος αναβλύζει απενοχοποιημένα συμπλέγματα, που για καιρό σκοτείνιαζαν στην ψυχή του. Υπερνικά μακραίωνες προλήψεις κι αφήνεται να χαθεί σε ίχνη ευτυχίας…
Στο βιβλίο του, ένας αφηγηματικός ερωτικός χείμαρρος ξεχύνεται σε σελίδες, αντανακλώντας στα νερά του τις εξάρσεις, αλλά και τις ήρεμες ροές ως τη θάλασσα. Τα απατηλά και φευγαλέα γίνονται για τον ποιητή κύματα, που χτυπούν τον δικό του βράχο, εξωθώντας τον στην αλήθεια του. Η μνήμη των συναισθηματικών και συγκινησιακών στιγμών περιπολεί στα περιθώρια των ποιημάτων. Είναι ο αφοσιωμένος μιας αγάπης, που όλο έρχεται και όλο φεύγει, εκφράζοντας το ανέκφραστο.
Λεκτικές κατασκευές δέχονται τις φανερές επιδράσεις του δημιουργού, από τους ποιητές που λάτρεψε, στην παραμυθία των στίχων. Βαλσαμώνει όνειρα, ψυχώσεις και εμμονές στους ορθούς, αλλά και παράλογους κύκλους του έρωτα και της αγάπης.
Η φαντασία μπερδεύεται με ανεξιχνίαστα φαντάσματα στο σκοτάδι. Η άβυσσος - που μέσα της πέφτει - εξευγενίζει πάθη, που συντάραξαν τον πλούτο των συναισθημάτων του.
Τι κι αν κολασμένοι πόθοι μεσίστιοι ξυπνούν μεσάνυχτα;
Ο Τάσος Σταυρακέλης είναι ο ονειροπόλος που διανυκτερεύει σε ερωτικά τοπία, επιδιώκοντας να ανακαλύψει τη ρομαντική τους διάσταση. Ένας αμετανόητος φυγάς που κυνηγά χίμαιρες, «πετώντας με τσακισμένα φτερά ερώτων».
Ο ποιητής είναι ο αναχωρητής μιας ανεπαίσθητης τρυφερότητας, που εξακολουθεί να παραμένει «ένα παιδί που μεγαλώνει/ μαχόμενο με τους αθώους φόβους του».
Γιατί, ο δημιουργός δεν επινοεί, ούτε φαντασιώνεται μια πραγματικότητα που δεν την έχει ζήσει. Έχει βιώσει αναχρονιστικές και αδύναμες αντιλήψεις στην προσωπική του μυθολογία, που καθόρισαν την ταυτότητά του. Τούτη την ταυτότητα την μεταμορφώνει σε ποίηση με λυρικές ανάσες, ξορκίζοντας φαντάσματα απουσίας. Ο αφηγηματικός του λόγος γίνεται το πλεούμενο στα πέλαγα της απελευθέρωσης μιας ψυχής αλυσοδεμένης, που εξιστορεί με λέξεις τα πάθη του.
Αλυσίδες
Κόκκινο φεγγάρι
σαν αίμα
στο βαθύ μαύρο
τ’ ουρανού,
και μέσ’ στ’ αυτιά μου
ήχοι γνώριμοι,
θόρυβοι από αλυσίδες.
Αυτές που χρόνια
έχω αλυσοδέσει τη μορφή σου
στο κελί της μνήμης.
Μιας μνήμης,
Που κι αυτή αιμορραγεί
στη θύμησή σου.
Στη σκοτεινή αγκαλιά της σιωπής πέφτουν δάκρυα, που τρομάζουν στη μοναξιά, λύνοντας δεσμά που πονάνε…
Αποφασίζει τις εκπυρσοκροτήσεις μιας εκτροπής να τις μετατρέψει - τολμηρά - σε καταφάσεις και σε επεκτάσεις ορίων.
Είναι η αναγκαία αντίδραση που οφείλει να ακολουθήσει, για να ξεφύγει από τα περιοριστικά όρια που κάποτε επιβληθήκαν, υπερασπίζοντας τον προσωπικό ερωτικό του χώρο!
Έκπτωτος Άγγελος
Τι θλιβερό
να ερωτοτροπεί
πάλι κι απόψε
μαζί μου η μοναξιά,
αιωρούμενη πάνω μου
προσπαθώντας να ασελγήσει
στην ψυχή και το μυαλό μου.
Κι εσύ,
ένας Έκπτωτος Άγγελος μακριά μου,
μια μαριονέτα με κομμένα τα σχοινιά
να προσπαθείς για να γιατρέψεις
τις πληγές σου
από μια βίαιη πτώση σου
στης ουτοπίας των ηδονικών στιγμών
τον απύθμενο γκρεμό.
Αναλυμένος ο πόνος μετασχηματίζει πληγωμένες νύχτες ψευδαισθήσεων, σε νοσταλγία ηδονικής ευδαιμονίας.
Αιωρείται σε βράδια που υπόσχονται λαχτάρα, κυνηγώντας αισθήσεις.
Ένας φυγάς, ένας κυνηγημένος, που κάθε βράδυ βλέπει να χύνονται δάκρυα που λιώνουν ελπίδες, στους πρόσκαιρους ενθουσιασμούς της νύχτας.
Με καθοδικές πορείες σεργιανά σε λαβύρινθους, που υπόσχονται
ανοιχτές τις ηδονικές πύλες, πληρώνοντας με θλίψη το ακριβό αντίτιμο. Οι μυστικές εμπειρίες που εμπεριέχονται στο σκοτάδι, είναι οι ακροβατισμοί ενός ανθρώπου, που δίψασε πολύ για την ευτυχία που φέρνει η αληθινή αγάπη!
Γιατί, δεν πρέπει να αγνοεί την υπαρκτή εσωστρέφεια, αλλά αντίθετα, οφείλει να υπερβεί εαυτόν για να την συναντήσει.
Να άρει φαινομενικές αντιθέσεις, ξεπερνώντας ισχυρά ένστικτα, στις εξομολογητικές του αφηγήσεις.
Ο Τάσος Σταυρακέλης κατορθώνει να κινείται στις στροφές και στους στίχους πάνω από τους άξονες του πάθους, εισπράττοντας πολλές φορές τους ανατοκισμούς από τα λάθη του.
Οι περιφερόμενες σκιές που αναζητά στις συμφιλιωτικές αρθρώσεις είναι ο ενδεδυμένος ποιητικός λόγος, στην ανασύνθεση των συναισθημάτων, για να μπορούν να ντυθούν σώματα με χαμόγελα εκπλήρωσης.
Ίσως, όλα αυτά ο ποιητής να τα μεταχειρίζεται ή πάλι ίσως ρεαλιστικά να τα ζει, για να αποτυπώσει δραματοποιημένη τη βιωματική μιας έντεχνα φροντισμένης ζωής.
Έτσι, οι αισθησιακές και συναισθηματικές εμπειρίες γίνονται για τον ιεροφάντη του πάθους, η σιωπηλή φωνή που κραυγάζει το βίωμα που τον βασανίζει.
.
Φυγάς
Περιπλανήθηκες μονάχος
σε μονοπάτια από πληγωμένες νύχτες
σκηνοθετώντας ψευδαισθήσεις
μήπως και τις πιστέψεις.
Καθοδικές πορείες...
προσπαθώντας ν' ανοίξεις
τις κλειδωμένες πύλες
που οδηγούν στης ηδονής
την πρόσκαιρη ευτυχία,
ουτοπικές στιγμές με ακριβό
αντίτιμο.
Τη θλίψη.
Και κάπου εκεί στη μακρινή διαδρομή σου
έκλεισες τα μάτια,
κλείδωσες το παρελθόν
στο ερμάρι του χρόνου
απόδρασες από τα σκοτεινά
τούνελ της ψυχής σου,
και φυγάδευες τον εαυτό σου.
Φυγάς από την ίδια την ψεύτικη ζωή
που κάποιοι άλλοι σου επέβαλαν να ζήσεις.
Ο Τάσος Σταυρακέλης είναι ο ικέτης φιλιών, που δεν δόθηκαν στην απουσία που τόσο πολύ πόθησε.
Θύτης και θύμα, μιας τροχιάς άσβεστου πάθους χωρίς σεμνοτυφίες, αποκαλύπτει και κινεί την τέχνη του, αποστασιοποιημένος από την ερωτική ηθική, για χάρη του μεγαλείου του έρωτα!
Η ελευθεροστομία στην ποιητική αφήγηση δεν αφήνει περιθώρια απόκρυψης των συναισθημάτων.
Μακραίωνες προλήψεις και συσχετισμοί υπερβαίνονται, για να κυλά ελεύθερη η λάβα του έρωτα!
Σε τρελή τροχιά
Ικέτης
των φιλιών σου
είμαι.
Θύτης και θύμα
λάβας καυτής
που στο κορμί σου
αφήνω
να χαράξει πάλι
του Έρωτα
και του άσβεστου
πάθους
μία τροχιά
τρελή.
Αν και το περιβάλλον είναι ασφυκτικό, εν τούτοις, επιτρέπει στον ποιητή να κάνει όνειρα, που θα εξοστρακίσουν τη θλίψη. Κι είναι αυτά τα όνειρα που επουλώνουν λύπες, στις σιωπηρές συμφωνίες του ύπνου.
Γιατί, τότε τα ποιήματα εκκολάπτονται, αφού πρώτα εκτιναχθούν χαμογελώντας, στους γαλαξίες της ποίησης!
Ο υπεραισθητός κόσμος του ονείρου γίνεται ο φυσικός χώρος του ερμητισμού του, που θα γεννήσει χαρτογραφώντας νέα ποιήματα στον γαλαξιακό χάρτη.
Άλλωστε, όλα σιωπηλά προετοιμάζονται λίγο πριν εμφανιστούν στο φως, για εξαγνισθούν μετά, στις διαθλάσεις του.
Γαλαξιακά όνειρα
Ναι, πάλι θα
ξενυχτήσω
εκτοξεύοντας όνειρα
στους Γαλαξίες
και εξοστρακίζοντας
τη θλίψη
με ένα χαμόγελο μισό
θα κοιμηθώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
