Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Με τον καιρό συνηθίζω
 
Με τον καιρό συνηθίζω
την τρικυμία που αρμενίζω
που ζώ αμέτοχος και ξένος
και γερνώ σαν σκοτωμένος

ακούω τους ήχους του καημού
μαζί τους κουβεντιάζω
βλέπω τα τείχη του φραγμού
με χαμόγελο τρομάζω

στον ουρανό σου ανεβαίνω
επιθυμία της στιγμής
δεν ωφελούν οι παρορμήσεις και σωπαίνω
σαν σκιά στο φώς της φυλακής

μιά σκάλα του χρόνου χτισμένη
στην άβυσσο με περιμένει
τ'όνειρό μου που βγήκε απατηλό
το θάνατό μου που δεν βρίσκει τελειωμό

είναι δύσκολο πια να χαμογελάω
ξόδεψα τη ζωή μου
τώρα ματώνω και πονάω
και ψάχνω τη ψυχή μου

ήσυχα βαδίζω στο πεπρωμένο
τα κομμάτια μου μαζεύω
ούτε χρόνο ούτε δρόμο προσμένω
τ'άγνωστο μονάχα αγναντεύω

ναί,ίσως μ'εκείνο να παλεύω
καρφωμένος σ'ένα ταξίδι τελευταίο
ολοένα κοντεύω
στο πετρωμένο μου μοιραίο

τρομάζω μπρός στο γκρίζο και το μαύρο
μα πίσω δεν κοιτάζω
άλλο χρώμα δεν θάβρω
φτάνω εκεί που ταιριάζω

μα κάτι με κρατάει ακόμα
πάνω στο μοιρασμένο χώμα
του προσώπου σου οι αναλαμπές
που καλύπτουν όλες τις μορφές




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
ΒΥΡΩΝ
09-03-2014 @ 08:39
τρομάζω μπρός στο γκρίζο και το μαύρο
μα πίσω δεν κοιτάζω
άλλο χρώμα δεν θάβρω
φτάνω εκεί που ταιριάζω

μα κάτι με κρατάει ακόμα
πάνω στο μοιρασμένο χώμα
του προσώπου σου οι αναλαμπές
που καλύπτουν όλες τις μορφές
::theos.:: ::up.:: ::theos.::
Αναπάντεχος
09-03-2014 @ 08:40
Με τον καιρό συνηθίζω
την τρικυμία που αρμενίζω
που ζώ αμέτοχος και ξένος
και γερνώ σαν σκοτωμένος

μα κάτι με κρατάει ακόμα
πάνω στο μοιρασμένο χώμα
του προσώπου σου οι αναλαμπές
που καλύπτουν όλες τις μορφές
::hug.::
smaragdenia
09-03-2014 @ 09:00
μα κάτι με κρατάει ακόμα
πάνω στο μοιρασμένο χώμα
του προσώπου σου οι αναλαμπές
που καλύπτουν όλες τις μορφές


ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΝΤΗ
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ
ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΑΠΟ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ
ΚΑΠΟΥ ΜΟΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΣΠΙΘΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ.

::hug.:: ::hug.:: ::hug.::
Νικηφόρος Ουρανός 38
09-03-2014 @ 09:02
Εξαιρετική δημιουργία!
Καλή Κυριακή!
KANLIS GEORGIOS
09-03-2014 @ 10:25
7 ::up.:: ::angel.:: ::up.::
nadin1974
09-03-2014 @ 10:59
μα κάτι με κρατάει ακόμα
πάνω στο μοιρασμένο χώμα
::smile.::
Άηχος
09-03-2014 @ 12:45
Θλίψη και πόνο
μα όχι μόνο
έχει και φώτα
κι ελπίδας ρότα!
Ναταλία...
09-03-2014 @ 12:52
Με Νικηφόρο ουρανό ::yes.:: ::theos.:: ::theos.::
Μαυρομαντηλού
09-03-2014 @ 16:24
μα κάτι με κρατάει ακόμα
πάνω στο μοιρασμένο χώμα
του προσώπου σου οι αναλαμπές
που καλύπτουν όλες τις μορφές
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΕΕΕΕ,,, ΝΑΙ ΑΛΛΆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑΛΛΆ..............................................................
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::wink.:: ::yes.:: ::yes.::
ΚΟΥΡΕΛΗΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ
09-03-2014 @ 22:39
μα κάτι με κρατάει ακόμα
πάνω στο μοιρασμένο χώμα
του προσώπου σου οι αναλαμπές
που καλύπτουν όλες τις μορφές

τελικά ναι ... η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ...
...
μα κάτι με κρατάει ακόμα ...

καλό ξημέρωμα Άντη !!! ... ... ::382.:: ... ...


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο