Τον ελέφαντα πολλοί τον αγαπούν πολύ
Έτσι εύπλαστο σαν ζυμαράκι που τον έκανε η φύση τους
Κι έτσι μεγάλο για να χωράνε πίσω του
Οι πιο καλλιγράφοι τον ζωγραφίζουν με τα αυτιά του απλωμένα και τεράστια
Μόλις μυρίσουν σκουφίτσα – ανεξαρτήτως χρώματος - ρίχνουν πάνω του τους προβολείς
Για να γελάσουν
Όλοι μαζί
Ξανά και ξανά
Μια φορά κι έναν καιρό τα παραμύθια χρειάζονταν τους κυνηγούς
Τώρα που πια οι κυνηγοί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παραμύθια
Ζευγαρώνουν με τους ελέφαντες
Και γεννάνε βατράχια
Ύστερα επιστρέφουν στην ήσυχη πόλη
Νίπτουν τας χείρας τους
Κι όλοι γιορτάζουν τσαλαβουτώντας στα απόνερα
Το πόσο όμορφη είναι η πράσινη πόλη τους
Ρε Σκέτη, μερικές φορές, ή δεν πρέπει να πίνεις όταν γράφεις, ή πρέπει να πίνω εγώ για να σε καταλάβω...
Και δεν κάνει, λέει, να πίνω ρε γμτ... ::1492.::
Ιχνηλάτη, καλά κάνεις και φοράς προφυλακτικό με τα γουρούνια!
Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου βγει αλλά κυρίως δεν ξέρεις αν αυτό που θα σου βγει τρώγεται...
«Μια φορά κι έναν καιρό τα παραμύθια χρειάζονταν κυνηγούς, τώρα πια οι κυνηγοί έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα παραμύθια»
νομίζω κάποια στιγμή θα στο κλέψω (με την άδειά σου φυσικά)... μια φορά και τρεις καιρούς...
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο