| |
Ω! Ανεμώνη όμορφη,
μην το φοβάσαι τον αγέρα.
Που πάει και έρχεται
τη νύχτα και τη μέρα.
Τα πέταλα σου βοηθάει
να σκορπίζουν,
κι άδειες,μοναχικές γωνιές
του κόσμου να γεμίζουν.
Αχ! Εγωϊστρια, μικρή μου ανεμώνη!
Αν θες στην άπνοια να ζεις,θα είσαι μόνη.
Τα πέταλά σου απο τριγύρω θα μετράς,
το ένα πάνω στ' άλλο, το μαράζι να σκοτώνει.
Μα, στους ανέμους που περνούν,
χάριζε λίγα από δαύτα.
Λύγιζε μια αριστερά,μια δεξιά.
Γείρε στο νότο δυό φορές,
μια στο βορρά.
Και μη χαλάς ποτέ χατίρι στον αγέρα.
Παίξε και χόρεψε μαζί του,
να σου έχει δώρα
την επόμενην εσπέρα.
Νέα θα σου φέρνει από παντού
να μη βαριέσαι.
Και άγνωστους σπόρους θα φυτρώσει,
να 'χεις παρέα να καυχιέσαι.
Μικρή, θλιμμένη, ανεμώνη!
Μη, σε τρομάζει,ούτε η βροχή,ούτε το χιόνι.
Τα πέταλά σου τώρα κάπου αλλού θ'ανθίζουν
και την αξέχαστη ομορφιά σου θα θυμίζουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
