| |
-Αν είναι τάχα να γελώ Αν είναι να σωπαίνω
Τότε τις μαύρης της νυχτιάς τα φύλα τι θροΐζουν;
-Αγκάλιασε με καστανή φεγγαροστολισμένη
Και στείλε στην ανατολή μαντάτο να μου φέγγει
-Τι του μιλείς τ' αυγερινού θαρρείς σε λογαριάζει;
Τα λόγια σου που τα σκορπάς τα περνούν οι άνεμοι
-ασήμωσε με το καιρό ξέρω να τον μαντεύω
Κι όταν ανθίζει η αυγή τα λόγια ξέχασε τα
-σώπασε κακοτράχαλε με ξαγρυπνάς απόψε
Κι όλο θωρώ στον ύπνο μου τις άδειες σου ιστορίες
-τα μάτια σου στου φεγγαριού την ομορφιά ζυγιάζω
Κι όλο με παίρνει η αυγή χωρίς να βγάλω άκρη
-πολλά μου 'πες παράξενε απόψε εαυτέ μου
Χαμήλωσε τα μάτια σου και σιγανοτραγούδα
-Ξερώ πολλά σα δε μιλώ να λέγω με τα μάτια
Κι αλλά πολλά με τις καρδιάς το σιγανό το χτύπο
-μείνε μονάχος κι άσε με μόνο μου να μαλώνω
Τις νύχτες μόνο ξύπνα με να σου τις εθυμίζω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
