| Μοίρα το λες
όταν σας ρίξουν μαζί
λάθη και εμμονές και μεγάλες ιδέες άλλων;
Τι άλλο να το πεις-
πώς να φταίξεις όσους έγιναν χώμα;
Τι μίσος να κρατήσεις σε γερασμένα μάτια
που μόνο τώρα ίσως βλέπουν;
Ο αέρας είναι καθαρός...
Τράβα απο το χέρι της δασκάλας.
Πήγαινε κοντά στον φράκτη και
κοίτα.
Δυο πανιά ανεμίζουν
βαμμένα στο αίμα αυτών που μάγεψαν.
[Πώς είναι ένα άδειο φόρεμα
σε έναν ιστό
καλύτερο από αυτό της κοπελιάς
που περιμένει στο χωριό;]
Ό,τι άισθημα και να 'ναι αυτό που δεν μπορούμε να αφήσουμε-
έχει σαπίσει μέσα μας.
Μας έχει βρωμίσει.
Ο αέρας είναι καθαρός
μα τίποτε άλλο εδώ πια δεν είναι.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 2 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|