| |
Υπάρχει ένας χώρος μακρινός
που ζούνε ξεχασμένοι
άνθρωποι έρημοι μικροί
και τρομοκρατημένοι
Πώς τους αφήνουμε εκεί
στην άββυσο να ζούνε
μονάχοι μα αληθινοί
ψέματα δε θα πούνε
Εμείς ζούμε απλή
ζωή και "δοξασμένη"
την πλάνη μας να τρέφουμε
και την ύαινα θαμμένη
Μα σαν ξυπνήσει και αυτή
χειρώτεροι πετάμε
σαν τα γεράκια που ζητούν
το θήραμα να φάνε
Κι όταν οι άνθρωποι αυτοί
το χέρι μας ζητάνε
εμείς δαγκώνουμε σκληρά
το χέρι προσπερνάμε
Ίσως οι έρημοι αυτοί
γεράκια να 'ταν τότε
που έπεσαν στη γη
σαν εμάς πετούσαν, σαν προδώτες
Προδίδουμε τη φύση μας
και όλο μας το είναι
όταν το χέρι αφήνουμε
και η ψυχή μας πια δεν Είναι
Νομίζουμε πως υπάρχουμε
τα βράδυα όταν ξυπνάμε
για λίγο από τη λήθη μας
κι αγάπη κυνηγάμε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
