| |
ΤΗΣ ΜΟΥΣΑΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ
Τα θέλω σου, τι λάθη, που με φόρτισαν να κάνω.
Χειριστικά σου αγγίγματα με κάναν να πεθάνω.
Τα λόγια σου τι λόγχες που μ' οδήγησαν να κλαίω
και για ώρες ατελείωτες το όνομα σου να λέω.
Τα πιο εύθραυσθά μου αισθήματα τα λεπτοκαμωμένα
εκείνα που ξυπνήσαν και φυλάχθηκαν για 'σένα
εγώ τα εναπόθεσα στα χέρια σου με χάρη
με τρέμουλο συγκίνησης και διέγερση μεγάλη.
Μα εσύ τα στοίβαζες εκεί που βάζεις τα χαμένα,
που πάλι βρέθηκαν ξανά, μα μείναν ξεχασμένα.
Όμως δεν τα παράτησα, έμμεσα επαναστάτησα,
και άφησα να ξεχυθούν της έμπνευσης τετράστιχα.
Να σε φυλάξω απ' το κακό, να σ' έχω χορτασμένο,
να είσαι πάντα γελαστός και ικανοποιημένος.
Μυστήριο να τυλίγεται από γύρω σου συνάμα,
μα στην πιο κρίσιμη στιγμή να σώζεσαι από θαύμα.
Να είσαι τη μέρα άρχοντας , τη νύχτα ταξιδιώτης,
μικρό σκυλί αβοήθητο που μάγεψαν σ' ιππότη.
Και γύρω σου απ' απόσταση ,για ελεύθερη πορεία,
η μούσα η ευμορφότερη από νύμφες και στοιχεία.
Που μ' ένα κάλεσμα κοντά βρισκότανε κι η νύχτα,
μύριζε νυχτολούλουδα και στα μαλλιά της
λάμπαν χρυσαλίδες σαν στολίδια.
Φωνή αγγέλου άκουγες, με σφύριγμα τ' ανέμου,
να έχει απόηχο γλυκό,τραγούδι αλλοφερμένο.
Μα η μούσα αυτή δεν πέρασε στη γή απ' το φεγγάρι,
δεν ήμουν φαίνεται εγώ το τυχερό σου επτάρι.
Τι αχνό το φεγγαρόφωτο, γέφυρα μαγεμένη
εδώ και Χ χιλιάδες χρόνια εξασθενημένη.
Που στην όχθη των ζωντανών κανένα δε περνάει
και έτσι όλες μου οι ευχές μείναν σκιές και με πονάει.
Μόνος σου έμεινες.
Μόνη μου έμεινα.
Μέρες οργώσανε.
Νύχτες θερίσαν.
Αμαρτίες σφραγιστήκανε.
Συγχωρέσεις ζητήθηκαν.
Και αιώνια προβλήματα
σε στιγμές διαλυθήκαν.
Μα η αχνή φεγγογέφυρα παραμένει ακόμα
η μόνη αβέβαιη δίοδος των ονείρων στο στρώμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
