| |
Πώς να αφήσω τον καιρό να κυλά έτσι απρόσμενα στην
αλαργινή του διαδρομή.
Θεωρώ και απελπίζομαι , απελπίζομαι και ζω…
Ησυχάζω τα μέσα να αντέξουν στην απλότητα ενός πεύκου της ερημιάς,
μιας θάλασσας ανεξερεύνητης … μιας μύχιας σκέψης .
Ένα αεράκι πρωινής αύρας που φυσά τα μαγούλα και διώχνει
τον εαυτό που παίζει κρυφτό με τις κόρες των ματιών_ μια μπρος μια πίσω_.
Έτσι φαντάζομαι το σώμα μαλακή μάζα πόθων και παθών να αφήνετε στα ΄΄χέρια ΄΄
της ψυχής που παρότι δεν την έλκουν αμαρτίες της σαρκός ,
θα βρεθεί μετά από χρόνια απολιθωμένη σε ελαφρόπετρα ως μαύρο μπατίκ.
Αλάνθαστο το άμωμο στόμα με τις γκριμάτσες γκραβούρα πάνω στο κοστούμι σου.
Μια ντουλάπα που χάσκει χιονοθύελλες και ηλιόλουστους καμβάδες .
Ντύσου…
Εγώ θα κοιτώ… απ΄ την τρύπα …
Αυτήν που το κλειδί της ανοίγει τις ψυχές μας …
αυτές ναι, που θα βρεθούν κατάχαμα μετά από ανασκαφή.
Και έπειτα στα εργαστήρια κάποιου πειραματικού παραδείσου ,
σε μια εξίσωση δακρύων ,αέρα και ακαθαρσιών, διαιρώντας πόθους και πάθη,
το αποτέλεσμα να δώσει κάποιου είδους θετικής ενεργείας που να αθωώσει
τα κύματα κακίας και άδικου που εκπέμψαμε…
Να αφήσω τον καιρό να κυλά έτσι απρόσμενα στην
αλαργινή του διαδρομή.
Και να κοιτώ απ΄ την τρύπα …την αγιο-κύκλωση μας…
Αναθεωρώ και ελπίζω , ελπίζω και ζω …
(ε)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
