| |
Κάθε πρωί, ακολουθούσε το ίδιο μοτίβο, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Ξυπνούσε, έβαζε το καλό του κοστούμι, φορούσε την τσάντα στον ώμο και πήγαινε στη δουλειά. Οι κινήσεις του ήταν μηχανικές, καιρό τώρα παραιτημένες από την ευχάριστη πρωτοτυπία της ζωής. Περπατούσε κάθε μέρα για 10 λεπτά, στο πλακόστρωτο ενός πεζοδρομίου, στο κέντρο μιας πόλης μουντής από το καυσαέριο και την μαυρίλα. Το ανθρώπινο μάτι δεν δεχόταν να κοιτάξει προς τα πάνω στον ουρανό, έβλεπε την μαεστρία με την οποία ο ίδιος κατέστρεψε τον ίδιο του τον εαυτό. Τα βήματά του ήταν συγκεκριμένα, μετρημένα και μάλλον βαριεστημένα. Ποτέ του δεν είχε προσέξει στη γωνία του δρόμου, ακριβώς πριν στρίψει για τελευταία φορά πριν βρεθεί στην εταιρεία για την οποία δούλευε, έναν τυφλό ζητιάνο, που έπαιζε με το βιολί του μουσική, για να μαζέψει χρήματα και να επιβιώσει.
Μια μέρα, ένα κέρμα έπεσε από την τσέπη του νέου και ο ήχος του έκανε τον ζητιάνο να σταματήσει να παίζει. Μήπως το νόμισμα ήταν για τον ίδιο; Ο νέος σήκωσε το νόμισμα και το τοποθέτησε πάλι στην τσέπη του. Το βιολί άρχισε και πάλι να παίζει, με μεγαλύτερη ένταση, σαν ήχος οργής για την κατάληξη του κέρματος. Τότε, τότε μόλις ο νέος πρόσεξε ότι τόσο καιρό, καθημερινά, στη στροφή, υπήρχε ένα βιολί που έπαιζε για τους περαστικούς. Κάθε μέρα, καθώς περνούσε από το ζητιάνο για τη δουλειά, αποφάσισε να του αφήνει ένα κέρμα. Ήδη ένιωθε καλύτερα, με μια τόσο απλή κίνηση έκανε κάτι τόσο ανιαρό, όπως είναι η μετάβαση στη δουλειά, κάτι ευχάριστο και ικανοποιητικό. Προσέχοντας πια τη μουσική που ανέδιδε το βιολί, παρατήρησε ότι κάθε μέρα, με κάθε κέρμα που προσέθετε στο χτεσινό, η μουσική γινόταν πιο μελωδική, πιο χαρούμενη, πιο αισιόδοξη. Συνέχισε για καιρό να του χαρίζει τα κέρματά του, κάθε μέρα από ένα. Η μουσική είχε γίνει πια σωστού επαγγελματία, το βιολί κελαηδούσε με την όμορφη φωνή του πιο εξωτικού πουλιού. Ο νέος είχε πια εθιστεί στην ομορφιά της μουσικής του τυφλού ζητιάνου. Με αφορμή διάφορα τεχνάσματα, περνούσε ξανά και ξανά από τον ζητιάνο για να ακούσει τη θεία μουσική του. Ο ζητιάνος από την πλευρά του, καταλάβαινε τον νέο από τα βήματά του, και έβαζε τα δυνατά του για να ικανοποιήσει το άπληστο αυτί του άγνωστου ευεργέτη του. Ξαφνικά, είχαν αποκτήσει μια μοναδική σχέση, χωρίς ποτέ να έχει μιλήσει ο ένας στον άλλον. Ο ζητιάνος μιλούσε με το βιολί και ο νέος άκουγε στο κάλεσμά του. Ήταν και οι δυό τους ευτυχισμένοι. Άρχισε να του χαρίζει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερα χρήματα, ως που ένα σημαντικό κομμάτι του μισθού του, κατέληγε στα χέρια του ζητιάνου. Ωστόσο, η μουσική του ζητιάνου, είχε σταδιακά αρχίσει να ασχημαίνει. Μα στα αυτιά του νέου, όλα πια ακούγονταν, τέλεια, ανεπανάληπτα, υπερφυσικά. Η μια φάλτσα νότα στοιβάζονταν πάνω στην άλλην, με αποτέλεσμα ο κόσμος να αποφεύγει να κυκλοφορεί στο συγκεκριμένο δρόμο, για να μην ενοχληθεί από τους ενοχλητικούς ήχους που αναδίδονταν. Ο νέος, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να ακούει το βιολί που τον αναγέννησε. Πήγαινε κοντά του και πάλι μηχανικά, όπως πριν μπει αυτό στη ζωή του. Μα τώρα πια, είχε μαγευτεί από αυτό, ήταν υποχείριό του. Μια μέρα, ο ζητιάνος, σταμάτησε να παίζει, έτσι ξαφνικά. Παράτησε το βιολί στο πεζοδρόμιο, και εξαφανίστηκε μια για πάντα στο άγνωστο. Ο νέος, όταν διαπίστωσε την απουσία του, σάστισε. Σήκωσε το βιολί και το έπιασε στα χέρια του. Το γραντζούνισε με τα ακροδάχτυλά του. Βγήκε μέσα από το βιολί ένας ήχος, που τον συντάραξε βαθιά. Ήταν τόσο άσχημος, σαν να ήταν ο ήχος του θανάτου. Αυτός ήταν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
